“Sofie kon niet slapen. Een heldere manestraal viel door een kier in de gordijnen. Hij scheen precies op haar kussen. De andere kinderen in de slaapzaal sliepen al uren. Sofie deed haar ogen dicht en lag doodstil. Ze probeerde uit alle macht in slaap te vallen. Het ging niet. Nog niet het kleinste geluid was te horen. Sofie had nog nooit zo’n stilte meegemaakt. Misschien, dacht ze bij zichzelf, was dit nu wat ze het spookuur noemen (...) Ze pakte haar bril, die op de stoel naast haar bed lag. Hij had stalen randen en heel dikke glazen. Zonder bril kon ze bijna niets zien. Ze zette hem op, glipte uit bed en sloop op haar tenen naar het raam (...) Sofie liet haar ogen steeds verder de straat afdwalen. Plotseling verstijfde ze. Aan het eind van de straat kwam iets aangestapt. Het was iets zwarts ... Iets langs en zwarts ... Iets heel langs en heel zwarts en heel duns.”

Op deze manier wordt de toon meteen gezet op de eerste bladzijden van ‘De GVR’. Sofie, een dapper weesmeisje ziet ’s nachts per ongeluk de Grote Vriendelijke Reus. Gelukkig was het geen andere reus, anders was ze meteen opgepeuzeld. Alle reuzen behalve de GVR zijn namelijk kaniballig en moorddadelijk! Wat alle reuzen wel met elkaar gemeen hebben, is hun gebrekkig taalgebruik. De reuzen trekken ’s nachts over de hele weide wereld om mensbaksels te peuzelen. Wanneer Sofie hoort dat de reuzen weer eens van plan zijn om mensen te gaan opeten, bedenkt ze samen met de GVR een plan om de reuzen voor eens en voor altijd te stoppen. Om het plan te laten slagen, hebben ze enkele van de dromen nodig die de GVR heeft verzameld in de loop der jaren. Zijn grot puilt uit van de potten met dromen. ’s Nachts blaast hij met iets wat lijkt op een lange trompet mooie dromen in kinderkamers naar binnen. Als hij enkele dromen op de juiste manier met elkaar weet te mengen, kan hij een droom creëren om de koningin van Engeland ervan te overtuigen hen te helpen. Want de GVR en Sofie kunnen de andere verschrikkelijke reuzen niet alleen laten stoppen met het oppeuzelen van mensen (en bij voorkeur malse kinderen).

‘De GVR’ is een boek dat al heel wat jaren meegaat (het boek verscheen in 1983) en dat tot op de dag van vandaag nog graag gelezen wordt door de jeugd. Dankzij de verfilming van het boek, door Steven Spielberg, staat het weer vooraan in elke boekhandel. Toch moet het verhaal, ondanks zijn leeftijd, niet inboeten op zijn charme. Het blijft een betoverend boek dat kinderen doet dromen dat ze een verschil kunnen maken. Bovendien zet het boek kinderen ook aan om na te denken over een aantal zaken die vanzelfsprekend lijken. De reus vraagt zich bijvoorbeeld af waarom mensen dieren eten of waarom mensen elkaar doden. Want, ook al zijn reuzen verschrikkelijk, ze zouden nooit een andere reus doden. De kaft van het boek werd gemoderniseerd en zal ongetwijfeld de hedendaagse jeugd meer aanspreken. Het lijkt wel een foto van Sofie en de GVR. In het boek zelf staan er regelmatig tekening van de hand van Quentin Blake. Zijn tekenstijl is eenieder die reeds boeken van Roald Dahl gelezen heeft bekend. De GVR is wat mij betreft een must-have in de boekenkast! Een verhaal dat je echt gelezen zou moeten hebben. Waar wacht je nog op?