In dit derde en laatste deel gaat Baron Falco (de ik-figuur) op zoek naar zijn grote rivaal: Ekster, de meesterdief. Dit boek is even chaotisch als de twee vorige delen. Het verhaal start in de derde persoon. Een jongeman belt aan bij meneer Taling, een verhalenier. Hij wil zijn levensverhaal vertellen. Die jongeman is Falco zelf en zo wordt zijn levensverhaal geschreven. Zijn boeken zijn heel succesvol en worden door iedereen gelezen. Maar wanneer Falco zichzelf bekend maakt als de hoofdpersoon moet hij vluchten. Want de lezers vinden dat niet Ekster, de Algapper, maar hij, Baron Falco, de boosdoener is. Ondertussen wordt Falco steenrijk met zijn boeken. Hij koopt al het voedsel op zodat er hongersnood komt in de stad. Hij redt de stad Duim van de hongersnood die hij zelf heeft veroorzaakt. Door zijn bekendheid weet ook Ekster hem te vinden maar Falco kan hem overmeesteren. Ekster bekent dat hij verliefd is op Merula, de dochter van Falco en hij wil met haar trouwen. Falco stemt uiteindelijk toe. En iedereen leeft nog lang en gelukkig. Tot Falco op een ochtend wakker wordt op een kale, verlaten zandvlakte, met alleen een nachthemd aan. Ekster is opnieuw met alles verdwenen en Falco kan zijn zoektocht opnieuw beginnen. Dit verhaal is het vervolg op 'De wraak van de meesterdief' en 'De jacht op de meesterdief'. Het boek kan niet apart gelezen worden. Er wordt vaak verwezen naar de vorige boeken. Falco is een echte opschepper. Dit wordt zodanig overdreven dat het vervelend wordt. De hoofdstukken, in oranje gedrukt, worden af en toe onderbroken door een cursief gedrukte 'Terzijde', waarin extra informatie wordt gegeven. Het verhaal is verteld in de ik-persoon zodat je als lezer sterk betrokken raakt. Het is vlot verteld met veel humor. De humor is echter niet op niveau van de lezer. Ook de bladspiegel is heel druk voor dit jonge publiek. Het geheel is een langdradig, soms verwarrend sprookjesverhaal. De inhoud kan de aandacht moeilijk vasthouden.