De heksen van Vernalia

In dit tweede deel van de Kronieken van amber en staal, gaat de zoektocht van de twee tieners — Lissanda en Valdemar — verder. Ze zijn op zoek naar de vader van Valdemar, omdat hij het geheim achter het mysterieuze wezentje, memolynx, kent. Iedereen hoopt dat er zo eindelijk vrede zal komen tussen Vernalia en Armorië. Maar eerst moeten ze dus een zoektocht beginnen naar iemand waarvan ze nog niet weten waar hij is en of hij nog leeft. Ze gaan hulp vragen aan de oude belangrijke tovenaar die totaal afgezonderd leeft in een verlaten toren en niemand om zich heen wil hebben. Het is de aanwezigheid van de memolynx die hem toch doet beslissen om mee te gaan. Gaandeweg leert Lissanda dat ze meer heksenkracht in zich heeft dan dat ze ooit had vermoed. Op de hielen gezeten door een leger van Armorië, vinden ze de vader van Valdemar. Maar dan komt nog de moeilijkste opdracht: vrede brengen tussen de twee landen.  

Deel twee is een waardige opvolger van het eerste boek — het verloren galjoen — maar kan toch niet volledig hetzelfde niveau halen. En dit is streng, want ook dit boek heeft alles wat het moet hebben om het graag te lezen: spanning, vrienden die voor elkaar door het vuur gaan, een zoon op zoek naar zijn vader, twee tieners die op elkaar verliefd zijn en dat alles met een vleugje mystiek en toverij. Toch moet je wat geduld hebben voordat het verhaal helemaal op gang komt en je volledig in de wereld van Vernalia en Armorië zit. De zoektocht die ze starten vormt een te lange intro voor wat komt. Dit wordt helemaal goed gemaakt door de spanning alom en de mystiek die verfijnd wordt toegepast zonder een te voorspelbaar sprookje te zijn. De veel voorkomende humor doet je glimlachen en even ontspannen vooraleer het volgende avontuur begint. Maar aan de andere kant worden er ook mooie gedachten verwoord die het boek dat tikkeltje extra geven, zoals het moment dat Lissanda zich de liefde voorstelt of wanneer ze Vernalia binnenkomt en het land in zich opneemt. Wat heel het boek tot een aanrader maakt, is dat het taalgebruik zo beschrijvend is dat je het slijm van je huid voelt druppen wanneer Liss en Valdemar in een slang terechtkomen, of de dauw op je huid voelt wanneer ze 's morgens op hun ezeltjes door het bos wandelen of de kille vochtigheid bij het ontdekken van groep tot leven komende lijken in een kelder van een tempel.