Kan een prentenboek de wereld redden? Wellicht niet. Al heeft dit derde deel uit de Red de wereld-reeks wel heel veel troeven om de bewustwording bij lezers, kijkers en luisteraars aan te wakkeren.

Martin Jenkins beschrijft een korte episode uit het leven van een ijsbeervrouwtje. Hij vertelt over de zoektocht naar voedsel en naar een geschikt hol waar ze haar winterslaap houdt, over de geboorte van twee jongen en over de tijd waarin deze opgroeien tot ze samen het hol verlaten om met hun moeder op zoek te gaan naar voedsel. De eenvoudige zinnen ondersteunen wat er op de illustraties te zien is. Daar volg je op paginagrote schilderingen de cyclus in het berenleven. De kleuren accentueren de kou en de tekeningen zetten een aaibare berenfamilie neer.

Doorheen het informatief verhaal verweeft de auteur de problemen waarmee de ijsbeermoeder sinds kort te maken krijgt. Zo begint tijdens de hongertijd het ijs alweer vroeg te smelten, waardoor de zoektocht naar voedsel, zwemmend van rots naar rots, erg vermoeiend wordt. Tijdens haar winterslaap wordt de beer ook een keer onverwacht wakker; het is warmer dan normaal en dat heeft ze nog nooit meegemaakt. Quasi-onopvallend uit hij zo zijn bezorgdheid over de klimaatopwarming.

In het nawoord richt hij zich explicieter tot de lezer. Daar legt hij op een heel bevattelijke wijze uit wat klimaatverandering inhoudt, welke invloed het heeft op het leven van de ijsberen en wat mensen kunnen doen om te helpen.

De ijsreis van de ijsbeer is een geslaagde combinatie van woorden en beelden, van feiten en fictie. Een aantrekkelijk, toegankelijk prentenboek dat een breed lezerspubliek kan boeien en informeren.