Het is 1940. In het neutrale Ierland is de oorlog nog redelijk ver weg, behalve dan wanneer vaders en grote broers opgeroepen worden om als vrijwilliger mee met de Engelsen te vechten tegen de Duitsers. Jessie, een meisje, en Mike (de ik-figuur) zijn boezemvrienden. De meester op school is tegen de Engelsen en dus Duitsgezind. Hij wordt op zijn wenken bediend als Sammy, een vluchteling uit Dublin, in zijn klas komt. Want deze Sammy beweert dat hij Hitler heeft ontmoet. Hij vertelt over de hoge posten van zijn vader die hun gezin in Berlijn brachten. Hij gaat zelfs zover dat hij beweert dat zijn vader Hitlers leven redde. Jessie moet aanvankelijk helemaal niets van Sammy hebben. Maar gaandeweg zet hij zich tussen de twee vrienden. Zijn verhalen zijn dan ook spannend. Jessies twee broers gaan ook de oorlog in, één van hen zal nooit terugkeren. Mike vraagt zich af waar al die haat bij Sammy vandaan komt. De anticlimax komt als de vader van Sammy plots opdaagt. Hij blijkt een bruut te zijn en jaagt vrouw en kind na de nodige afranselingen voor zich uit terug naar Dublin. Mike beschrijft hun aftocht pakkend: “Onze haven wordt wel eens vluchthaven genoemd, daarom komen de schepen hier aanleggen als ze averij hebben opgelopen. Terwijl ik Sammy en zijn moeder de straat uit zag lopen met die koffer die aan hun arm trok, bedacht ik bij mezelf dat er voor hen geen vluchthaven was. Ze leken net gewonde schepen die naar de een of andere kant slagzij maakten. Ze begonnen een lange reis zonder te weten of het wel veilig was om op reis te gaan.” Jessie beseft dat Sammy’s verhalen dienden om te verbergen dat hij in feite niets had: “Hij had niks anders om ons te geven, alleen verhalen.’ ‘Maar dat was alleen maar een pak leugens’, zei ik. ‘Maar het waren wel spannende leugens,’ zei Jessie.” Dit verhaal is zeker niet al kommer en kwel, daarvoor bevat het teveel humor. Het is soms schrijnend, maar de redeneringen van de kinderen, vooral van Jessie, zijn in hun eenvoud droog en realistisch. Het is ook een warm verhaal als het de familiebijeenkomsten en de verhalen die dan verteld worden, beschrijft. De kaft doet wat oubollig aan, maar past wel bij het verhaal. De illustraties bestaan uit oude foto’s die het verhaal authenticiteit geven. Echt een mooi boek.