Alec is negentien en staat voor zijn eindexamen. Zijn beste vriend Thomas is een onvermoeibare meisjesversierder, zijn beste vriendin Laura een veilige haven voor alle ontboezemingen. Alec zelf worstelt met zijn imago en denkt meer dan hij doet. Wanneer de vrijgevochten Björn zijn klas en leven binnenstapt, is de aantrekkingskracht meteen groot. Alec geeft zowel voor zichzelf als uiteindelijk ook voor de buitenwereld toe dat hij op jongens valt.

De uitzonderlijk lange titel zet je absoluut op het verkeerde been, hoewel hij na lectuur perfect te interpreteren is: niet alleen Alec’s eerste seksuele ervaring met een jongen, maar ook zijn coming out en de onverwacht fijne reacties van zijn hele omgeving. Dat Björn met een brief uit zijn leven verdwijnt, is een wat slap en vreemd einde, maar klopt in zekere zin ook wel met de vaagheid van het personage en diens relatie met zijn vader. Des te gedetailleerder is het gevoelsleven van Alec zelf, gezien het verhaal vanuit zijn standpunt is verteld. Dat vertraagt af en toe wel het geheel. Maar over het algemeen lezen de schoolperikelen makkelijk weg: de leerkracht die de lolbroek uithangt, de examenstress, de zuippartijen, het opscheppen over veroveringen. Wellicht zelf iets te makkelijk, wanneer het gaat over cocaïne snuiven?

Dat deze coming-of-age roman het debuut is van een popjournalist mag niet verbazen: elk hoofdstuk start met een stuk uit een nummer, de playlist is toegevoegd, en er is een speciaal voor dit boek ook een nummer geschreven dat je op Spotify kan beluisteren.