Jayden brengt zijn dagen gamend door. Daar hebben zijn ouders eerder geen probleem mee. Maar als ze hem dat op een onverwacht moment totaal verbieden, wordt hij woest. Radeloos besluit hij weg te lopen. Maar hoe loop je weg als je altijd in je eigen fort hebt geleefd waar je de tijd vergeet? En hoe overleef je als je geen beroep meer kan doen op de wereld op het net?

In dit verhaal laat de auteur Jayden zelf aan het woord. Zijn ouders en zus zijn vertrokken naar een huwelijksfeest en alle laptops hebben ze in de kofferbak van de wagen gestopt. Jayden voelt zich volledig van zijn vertrouwde wereld afgesneden en heeft alleen zichzelf om tegen te praten. Zijn innerlijke dialogen geven een beeld van de worsteling die hij doormaakt. Als lezer zie je door zijn ogen die jongen met zijn droge mond in zijn stinkende pyjama in zijn stinkende kamer achter de gesloten gordijnen, gekluisterd aan het scherm. Het is geen fraai beeld dat hij van zichzelf heeft. Bij het verlaten van het huis stelt hij verbaasd vast hoe hij na een klein eindje stappen volledig buiten adem raakt. Hij, die de hele dag vliegt, over brandende auto’s heen springt en hele steden aan flarden schiet zonder met de ogen te knipperen...

Claudia Jong weet de hopeloosheid waarmee Jayden als verslaafd gamer te maken krijgt treffend weer te geven. De fragmenten waarin de virtuele werkelijkheid overlopen of samenvloeien met de reële werkelijkheid tonen raak aan hoe ver Jayden verwijderd leeft van de alledaagse wereld. Zijn tocht brengt hem naar een bunker waar hij volledig op zichzelf aangewezen een schuilplaats zoekt. Erin verdwijnen is niet moeilijk, maar eruit raken lijkt onmogelijk. Daarmee voel je als lezer alweer de link met het opslorpend effect dat het leven in een game op de speler heeft. Woede, angst en onmacht wisselen elkaar af. Onder die emoties zit ook verdriet om wie hij is verloren en wat hij heeft gemist. Het lijkt alsof de herinnering aan waardevolle momenten hem de kracht geeft om vol te houden en op zoek te gaan naar een uitweg. Die uitweg vindt hij wanneer de fantasie verbonden aan de gamewereld plaats maakt voor een fantasierijke ontmoeting met een meeuw. Vreemd maar beklijvend.

Opvallend zijn ook de illustraties van Leen Huysmans waarin rood en blauw overheersen. Getekende details tegen een geschilderde achtergrond roepen de sfeer van een gamewereld op waardoor je je als lezer opgenomen voelt in het universum van het hoofdpersonage. Ze maken deel uit van een doordachte vormgeving waarin tekst, beeld en goed gekozen witruimtes het lezen aangenaam maken.

Met haar vlotte schrijfstijl, spreekt de auteur een breed publiek aan en nodigt ze lezers uit tot doorlezen tot het open einde. Haar verhaal roept ook vragen op, stemt tot nadenken en lijkt mij een welkome opener om een gesprek op aan te sluiten.