Zonder er doekjes om te winden vertelt de titel waarover dit boek zal gaan. Ik dacht oorspronkelijk aan een eerder informatief of therapeutisch boek, maar dat bleek een misvatting. De lezer volgt het relaas van Loek. Die vertelt hoe zijn leven eruit zag voor, tijdens en na de ziekte van zijn papa. Geen verzachtende woorden, geen verbloemde zinnen, maar de hardheid van het leven zoals het is of kan zijn. “Papa was palliatief / Tussen nu en gauw behoort u tot de verleden tijd / Te horen krijgen dat je in verwachting was. / Van de dood”

Dat zo’n diagnose je leven en dat van je gezin en omgeving op z’n kop zet, lijkt me wiedes. Voor velen blijft het ondanks de jaarlijkse acties een taboe om erover te praten. Dat wordt in dit boek volledig doorbroken. In korte hoofdstukken vertelt Loek hoe hij zich voelt en wat er allemaal in zijn gezin gebeurt en wat er in zijn eigen hoofd omgaat. Het verdriet van zijn mama, de machteloosheid, zijn kleine broertje dat er maar weinig van beseft, boosheid, verstopt verdriet, het leven dat ondanks alles wel gewoon doorgaat, het overlijden van papa … alle facetten komen aan bod. Het moet gezegd, het komt wel binnen.

Loek zelf lijkt op de illustraties een kind van een jaar of tien te zijn. De taal die hij gebruikt past eerder bij een ouder of zelfs volwassen persoon. Dat doet me op twee benen hinken. Natuurlijk moet je een kind geen blaasjes wijsmaken, maar ik voel toch net iets meer voor wat meer zachtheid om kinderen te sparen. Als volwassene moest ik al een paar keer serieus slikken, wat doet dat dan met een kind vanaf een jaar of 9? Of dit boek iets is voor kinderen met gezonde ouders, durf ik te betwijfelen. Het zou zomaar kunnen dat ze er een bang gevoel aan overhouden. Kinderen die helaas iets gelijkaardigs meemaakten halen er misschien wel iets uit.

De illustraties in wit/blauw met rode accenten voelen eerder koud aan en dragen bij aan de verdrietige sfeer.

Zoals de kaft zelf ook zegt is dit een delicaat boek.