Het ijsbeertje Wintervachtje vertelt opgewonden aan haar twee vriendjes dat er een berenbroertje op komst is. Maar als hij er dan is, kunnen ze hem niet zien: zijn vachtje is te dun en daarom kan hij nog niet naar huis. Als troost maakt papa in het ijs een ijsbeertje, een echte Lampjesprins die schittert in de nacht. Langzaam krijgt het beeldje een vacht omdat de sneeuwvlokjes erop dwarrelen. Zo begrijpt het beertje wat er met haar broertje aan de hand is en waarom ze geduldig moet afwachten.
Met dit verhaal wil men kinderen iets vertellen over te vroeg geboren baby's, maar de link met beren is zó ver gezocht dat het niet verhelderend is. Hoe kan je als kleuter begrijpen dat het beertje te vroeg geboren is omdat de maan nog niet op z’n hoogst stond, en dat het niet thuis kan komen omdat zijn vacht te dun is? Er wordt ook niets verteld over wat er ondertussen met het beertje gebeurt. Voor de kleuter blijft het toch een groot vraagteken.
Het  verhaal is gevoelig gebracht maar door de uitgebreide tekst wordt het omslachtig. De illustraties in zachte tedere kleuren missen expressie; de gevoelens van verdriet, spanning zijn niet waarneembaar.
Op de laatste bladzijde staan wel interessante suggesties die een steuntje kunnen betekenen om de vroeggeboorte van een zusje of broertje te verwerken.