De Koningin der Luizen leeft op een verborgen plekje, helemaal alleen, tussen de rommel van een schroothoop. Goh, niet helemaal alleen, want ze leeft er met allerlei kriebelbeestjes die haar gezelschap houden. Maar ze is soms ook een beetje eenzaam; ze wil zo graag een vriendje om mee te spreken. Dus beslist ze om in de wijde wereld op zoek te gaan naar iemand zoals zij: een mens. En die vindt ze, maar ze kan haar nieuwe vriendje niet spreken, aanraken, ermee spelen, want die zit opgesloten! Ze doet er alles aan om de nieuw ontdekte, onbekende persoon te helpen ontsnappen. Een avontuur waarin ze niet alleen ontdekt wie of wat haar vriendje is, maar waarin ze ook zichzelf beter leert kennen.

Het boek wordt in de markt gezet als een "eigentijds sprookje", maar dat lijkt een beetje te hoog gegrepen: het verhaal is niet erg spannend, en getuigt niet echt van fantasie. Het doet ook geen beroep op het inbeeldingsvermogen van de lezer: er zijn geen spannende momenten, het verhaal kent geen opbouw, noch een eind-goed-al-goed-gevoel bij afloop. Misschien is het omdat het verhaal op rijm is, dat het een beetje stroef aanvoelt? Of misschien zijn het de tekeningen die weinig inspirerend werken? Of het gebrek aan een boeiende vertelstijl?

Het verhaal is niet altijd even gemakkelijk te vatten voor jonge kinderen: droomsequenties, verbeelding en reflecties over jezelf en eenzaamheid. Het zijn geen thema's die heel toegankelijk zijn. De schrijver heeft dan ook een beetje onderschat hoe moeilijk dit is, vooral als het dan ook nog eens op rijm is. Het geheel leest moeilijk, behoudt ondanks het rijm niet altijd zijn vaste cadans. Het lijkt dat bij dit verhaal andere schrijf- en vertelstijlen beter hadden gepast.

De illustraties zijn ook niet zo aantrekkelijk en geven het verhaal een nogal grimmige stemming. Niet heel vreemd, aangezien het verhaal ook niet vrolijk is, maar de tekeningen lijken niet echt bij het verhaal te horen: vrolijke of trieste passages worden niet vertaald naar een illustratie die het gevoel daarbij zou moeten weergeven. Tegelijk geven ze dan wel weer te veel de clou van het verhaal weg. De uitdrukkingen op het gezicht van de Koningin zijn ook niet veel meer dan een blij/boos/triest gezicht: er zit weinig leven in. Het kleurgebruik is zeer eentonig en daardoor nogal oninteressant. De prenten kunnen het gebrek aan verhaal dan ook niet echt goedmaken. 

Het is zo'n boek waar je de liefde voor taal, voor het verhaal en haar personages of voor illustreren niet kan terugvinden. Nogal jammer, want goedgekozen rijmpjes kunnen goed werken. Ook de uitgave (papierkeuze, manier van inbinden, ontwerp van de kaft ...) deed meer verwachten.