De kortste dag

'De kortste dag' is een midwintergedicht, regel per regel uitgeschreven en vergezeld door mooie, sfeervolle illustraties. Het benadrukt dat de mensheid al jaren en eeuwen de winter trotseert, maar nog liever het lengen van de dagen verwelkomt. Er wordt gedanst en gezongen. Er wordt licht aangestoken en er worden groene takken in huis gehaald. Mensen wensen elkaar vrede en een gelukkig nieuwjaar.

Nieuwjaar vieren is niet alleen van onze tijd, maar bestaat al heel lang. Mensen zoeken naar licht in de duisternis, naar een nieuwe start na een stille, donkere periode. Ze hebben nood aan contact met elkaar, nood aan vrede en gezelligheid. Dat is nog altijd de kern van nieuwjaar vieren, los van eender welk geloof of godsdienst. Prachtig om even stil te staan bij dit ritueel dat al zo veel tijd meegaat en in al die jaren nog niet onnoemelijk veel is veranderd. 
De tekeningen zijn sfeervol, er zijn zachte kleuren gebruikt en de zon neemt steeds een prominente plaats in. De overgang van oertijd naar het heden maakt het nieuwjaarsfeest tot iets magisch. Door de jaren heen is er veel gedanst en gezongen. Achteraan doet Susan Cooper een oproep om tijdens het kerstfeest dit gedicht op te dragen aan je familie en vrienden. Verder geeft ze nog wat uitleg bij de oorsprong van groen en licht tijdens de eindejaarsfeesten.