In dit prentenboek richt het meisje op de cover zich rechtstreeks tot de lezer. Met haar persoonlijke aanspreking "Jij en ik hebben elkaar nooit ontmoet, ik spreek vanuit de toekomst die nog niet jouw toekomst is’"wordt de toon meteen intiem en indringend gezet. Op haar hoofd draagt ze een kroon, niet omdat ze een prinses is, maar als symbool van wat is achtergelaten. Het is geen kroon van goud en juwelen, maar een samengesteld geheel van afval en restanten uit het verleden. Ook de grond onder haar voeten bestaat uit een opeenstapeling van vuilnis, waarmee de sombere realiteit van haar wereld pijnlijk zichtbaar wordt.

Emily Kapff weet deze grauwe toekomst treffend weer te geven met haar realistische, donkere potloodtekeningen. De nabijheid van het lijdzaam toekijkende paard versterkt het gevoel van verlatenheid en weemoed. Die sombere inleiding vormt echter slechts de aanloop naar een wending: wanneer kleur terugkeert in de illustraties, verandert ook de toon van het verhaal. De auteur richt zich dan opnieuw tot de lezer, ditmaal met een hoopvolle blik. De toekomst ligt immers nog open en verandering is mogelijk; een toekomst waarin harmonie met de aarde weer binnen handbereik komt. De centrale boodschap is helder: jij, als lezer, bezit de kracht om een andere, betere kroon door te geven.

Hoewel de thematiek – de menselijke omgang met de aarde en de gevolgen van overconsumptie – groots en zwaar is, weet de auteur die op het einde op toegankelijke wijze te vertalen naar de leefwereld van jonge lezers. De laatste pagina toont aan dat ook kleine, alledaagse handelingen een verschil kunnen maken. Met eenvoudige vragen en herkenbare voorbeelden nodigt de auteur de lezer uit om bewust en respectvol met de aarde om te gaan.

Het resultaat is een prentenboek dat ontroert en aanzet tot nadenken. Het combineert een indringende waarschuwing met een sprankje hoop en laat de lezer achter met het besef dat zelfs de kleinste daden kunnen bijdragen aan het behoud van kleur en leven op onze aarde.