De langste nacht

De achterflap van dit grote stevige boek vertelt ons dat we een verhaal gaan lezen over de midwinterzonnewende. Gezien mijn kennis daarover heel beperkt is ben ik super benieuwd. De korte inhoud is wat verwarrend en onduidelijk. De prenten eerder speciaal en intrigerend. Het is duidelijk niet echt een boek dat kinderen uit zichzelf gaan vastnemen. 

De eerste prenten zijn direct al heel sprekend. De maan en zon worden als grote personages voorgesteld: Koningin Maan en Koning Zon. Een korte toelichting vertelt het verhaal van dag en nacht. De rest van het verhaal vertelt dus het verloop en ontstaan van de midwinterzonnewende. Er wordt vooral gebruik gemaakt van tekeningen, minder van tekst. Al zijn de tekeningen geweldig sprekend, ik mistte toch wat meer duiding. Het ging me soms te snel. Voor jonge kinderen zal het vermoedelijk ook zo overkomen. De prenten zijn best indrukwekkend, zelfs eng met momenten. 

Als je echter het verwarrende en enge kan loslaten, begin je wel de meerwaarde van het boek te ontdekken. De prenten doen iets met je en het verhaal kan je op verschillende manieren interpreteren en beleven. Naast het ontstaan van de midwinterzonnewende gaat het ook over het donker, over angsten en vriendschap. 

Dit is voor Yule Hermans de eerste keer dat ze een boek schreef én illustreerde. Het is best een geslaagd resultaat en knap dat ze haar naam gebruikt als inspiratiebron. Yule of Joelfeest is immers de term voor het verschijnsel midwinterzonnewende. Het is mooi dat Yule haar naam eer aandoet met dit mooie speciale boek.