Sem is zoooo slechtgezind. Hij loopt de hele dag te stampen, te brullen, te mokken ... Niets helpt om zijn bui te doen overwaaien, dus beslist hij om weg te lopen – tot het einde van de tuin. Als hij terug wil gaan, merkt hij dat er een groot, donker woud is gegroeid voor zijn huis. Hij trekt zijn stoute schoenen aan en stapt er dapper doorheen. Onderweg ontmoet Sem allerlei luidruchtige dieren die ook stampen, mokken, brullen. Samen maken ze lekker veel lawaai. Zou dat wel helpen?

Het thema boosheid is op zich niet origineel en dat is niet onlogisch gezien de doelgroep van 4 jaar. Maar de manier waarop het verbeeld wordt en hoe de dieren samen met Sem "omdenken" is wel leuk gedaan. Stampen wordt huppelen, wiebelen en dansen. Mokken wordt morren, toeteren, trompetteren. Brullen wordt jodelen en zingen. Dat maakt het boek erg bruikbaar thuis en in de klas. Zonder betuttelend te worden of de boosheid te minimaliseren, kijken ze samen naar een oplossing.  

De denkwijze van Sem is erg grappig geformuleerd. Toen hij aan het einde van de tuin aankwam, vroeg Sem zich af hoe lang hij al weg was, want hij had erge honger en hij wist vrijwel zeker dat zijn haar was gegroeid. "Ze zullen me nu wel missen en ontzettend verdrietig zijn." Ouders zullen dat herkennen als een manier van overdrijven die jongere kinderen vaak gebruiken. 

Sophy Henn is auteur en illustrator. Zij schreef eerder ook al de graphic novel-serie Pizazz. Ze maakt mooi gebruik van kleuren en bladschikking. Het begin van het boek is vooral rood-oranje qua achtergrond, wat linkt aan de boosheid van Sem. Hij ziet er bijna eng uit, met een groot zwart vlak waar zijn brullende mond zit. Zodra hij op pad gaat, draagt hij een vliegeniersmuts en wordt hij plots veel aaibaarder. Er is nog een donderwolk ergens in de hoek van de bladzijde maar de kleuren worden steeds meer groen-roze-geel met streepjes en bolletjes. Zelfs de bomen uit het woud nemen die vrolijke kleuren over. De overgang van de negatieve emotie tot het leukere gevoel gaat van kleine prenten naar een halve bladzijde en dan volledig. Zo wordt er veel aandacht gegeven aan het fijne gevoel. 

Helemaal aan het eind zit er nog een tof doordenkertje: alle diertjes waar Sem mee door het woud heeft gelopen, liggen ook in zijn bed. Een leeuwendekbedovertrek, een boek over een olifant en een berenknuffel. Toeval of niet?