“We verveelden ons, we hadden zin om iets leuks te doen. Gelukkig vond Ester een dode hommel.” Met deze beginzin is meteen de teneur gezet van dit schitterende boekje over dood en de plaats ervan in het leven. Ester wil de hommel begraven en de ik-persoon schrijft een gedicht voor hem. Het diertje krijgt een laatste rustplaats op een geheime plek. Ester bedenkt dat de wereld vol dode beesten is en dat ze die wel allemaal kunnen begraven. Ook Esters broertje Putte helpt mee zoeken naar dode dieren, maar hij begrijpt er niet veel van. Met hun drietjes beginnen ze een bedrijfje, genaamd Begrafenissen BV. Een heleboel dieren krijgen een schitterende begrafenis met alles erop en eraan: Snuffie de hamster van de buren, de oude haan, drie haringen uit de koelkast, negen muizen die nog eerst gedoopt moesten worden, een platgereden egel en een haas ... een heel kerkhof vol. Wanneer ze op het einde van de dag zien hoe een merel zich tegen de serre te pletter vliegt, grijpt het sterven hen aan en ze houden voor hem de allermooiste begrafenis. De volgende dag hadden ze het druk met iets heel anders. Op een opmerkelijk speelse en nuchtere manier komt in dit boek het droevige onderwerp 'overlijden' aan bod. De kinderen gaan volledig op in hun onbevangen spel en fantasie rond dood en begrafenis. Doorheen het spel evolueren de personages wat betreft hun houding ten opzichte van de dood. Langzaamaan verliest de ik-persoon zijn afkeer van dode dieren en de alles durvende Ester laat op het einde ook een traan. Op een niet al te subtiele manier leggen ze aan de kleine Putte de betekenis van doodgaan uit: alles wat leeft, moet sterven! De onomwonden manier waarop dit gebeurt is bijster goed gevat. Mensen kunnen vaak hard en ongevoelig zijn en het is duidelijk dat de kinderen dit in hun spel kopiëren. Toch is het een erg gevoelig boek, mede door het subtiele, poëtische taalgebruik. De ik-persoon verzint ter plekke treffende, gevoelvolle gedichten die hij tijdens de begrafenissen aan de overleden dieren opdraagt. De herhaling in de opbouw van de tekst en het steeds terugkerende begrafenisritueel, brengen ritme in het ietwat lange verhaal. Het einde is geniaal onverwacht en vat het geheel in één enkele zin, waaruit blijkt dat het leven verder gaat. De frisse tekst vindt weerklank in de prachtige, sfeervolle aquareltekeningen. Er hangt een nostalgisch sfeertje rond van zorgeloos buiten spelen. Door de zachte kleuren ogen ze sober, maar ze zijn mooi gedetailleerd en ze zitten vol emoties. De gelaatsuitdrukkingen zijn werkelijk subliem! Kortom, een geweldig boek om voor te lezen en om op een voor jonge kinderen gepaste manier een gesprek aan te gaan over sterven.