Ook al vindt olifant zichzelf groot, sterk, moedig en trots … in het donker is hij ontzettend bang.  Bij het minste onherkenbare geluidje slaat hij op de vlucht en ramt alles wat hij op zijn baan tegenkomt. Wanneer hij uiteindelijk te moe is om verder te lopen, valt hij ter plekke in slaap. Elke morgen wordt de olifant op een andere plaats wakker zonder zich te herinneren hoe hij daar gekomen is en wat hij die nacht aangericht heeft. De dieren in het bos worden bang van al die nachtelijke vernielingen en komen allemaal in de buurt van de stoere olifant liggen. Die nacht worden alle vragen over de geluiden beantwoord. Olifant kan vanaf nu rustig slapen. Als extraatje ontmoet hij een olifantenvrouwtje waarmee hij zich op de laatste uitklapbare bladzijde nog goed amuseert.

Voor deze eenvoudige verhaallijn wordt er (te) veel tekst gebruikt. De auteur houdt van herhalingen en opsommingen om “spanning” in het verhaal te houden. Ik kreeg een beetje het omgekeerde gevoel. Het extraatje met het olifantenvrouwtje komt er wat onverwacht en overbodig bij. Delen van de tekst worden in hoofdletters gezet. Het nut ervan is niet altijd even duidelijk.

Op het eerste gezicht spraken de illustraties op een zwarte achtergrond me echt aan. Ze werden met zijde- en vloeipapier op een lichttafel gemaakt. Wanneer ik ze iets aandachtiger bekeek, vond ik vooral de olifant te kinderachtig voorgesteld. De angst die je als lezer zou moeten voelen, krijgt een eerder grappig karakter door de wat vreemde vormgeving.