Een originele start: de schutbladen zijn bedrukt met kamerplanten. De planten vind je terug in de illustraties doorheen het verhaal. Het is de bedoeling dat je ze aanvinkt als je ze tegenkomt. Het verhaal van Mauwlien begint positief. Ze somt alles op wat ze heeft. Toch voel je aan dat ze hier veel van zal moeten opgeven. En inderdaad ... de ontnuchtering volgt snel: haar ouders scheiden. Ze zal “Mauwritanië” (haar oude huis) moeten inruilen voor “het huis van plastic”. Mauwlien heet eigenlijk Paulien. Ze noemt zichzelf zo omdat ze soms emo-aanvallen krijgt. Dan huilt ze, roept ze en is ze boos, vooral uit onmacht. Haar mama kan haar dan enkel troosten met chocolademelk. Hoe erger de aanval ... hoe meer chocolademelk er nodig is.
Gelukkig kan ze soms over haar verdriet(jes) praten met de Generaal voor kaas (haar opa). Mauwlien is elf en eist een verklaring voor de scheiding. Ze wilt niets meer met haar vader te maken hebben en noemt hem zelfs “de man”. Hij is volgens haar de 'slechte' in de hele situatie. Dat het eigenlijk haar mama is die de beslissing genomen heeft, kan Mauwlien niet begrijpen. Dat mama dan ook nog vertelt dat ze zwaar ziek is en dat Mauwlien “de man” met een andere vrouw ziet, zijn serieuze noten om te kraken. Gelukkig is er ondertussen haar vriend Paul die als geen ander “het mauwen” van Mauwlien weet op te vangen. De momenten die ze met Paul beleeft, worden mooi beschreven en zorgen ervoor dat het feel-goodkarakter van het verhaal zeker niet verloren gaat.
Een boek met een lach en een traan. Of zoals Mauwlien het zegt: het leven is een pannenkoek: soms zout, soms zoet. Het verdriet / de onmacht dat een kind voelt als de ouders scheiden, wordt mooi weergegeven. Tegelijk is de ontluikende vriendschap de lach in het verhaal. In het leven van Paul loopt ook niet alles van een leien dakje. Daar komen we waarschijnlijk meer over te weten in de volgende boeken van deze nieuwe reeks. De auteur gebruikt een rijke taal, er zitten veel vergelijkingen, beschrijvingen, opsommingen en synoniemen in het verhaal verwerkt. Details worden soms uitgebreid uitgelegd, zodat het geheel soms wat luchtiger wordt. Zo’n scheiding is voor heel veel kinderen zwaar om te dragen, maar een recept van kaaspannenkoeken bijvoorbeeld maakt alles weer wat vrolijker. Prachtig ook hoe de nadelen van jarig zijn opgesomd worden. Er zijn duidelijk steeds twee kanten aan een verhaal.
De illustraties in het boek houden het geheel humoristisch. Zwart, wit en blauw domineren het uitzicht van het boek.