Elke morgen wanneer Emily naar school gaat, kijkt ze geboeid naar een oude man die altijd helemaal alleen zijn ontbijt in een cafeetje opeet. Op een morgen is hij er niet en maakt ze zich grote zorgen. De volgende dag zit hij weer gewoon op zijn plaats en kan Emily het niet laten om hem te gaan vragen waar hij was. De oude man begint te vertellen waarom hij daar elke morgen zit en waarom hij niet op zijn gsm of krant kijkt zoals alle andere mensen. Emily vindt het fijn om bij hem te zijn en naar zijn verhalen te luisteren, tot er een dag komt wanneer hij weer niet op zijn plekje aan het raam zit. In het cafeetje krijgt ze te horen dat hij gestorven is, maar dat de oude man wel een brief voor haar heeft achter gelaten.

Hoewel het boek over dood en verlies gaat, is het zeker geen donker en triestig boek, in tegendeel: het ademt hoop, warmte en dankbaarheid uit. In de ogen van het jonge meisje Emily moet de oude man wel heel eenzaam en verdrietig zijn. Dat wordt ontzettend mooi weergegeven in de illlustraties: de emoties van Emily kan je zo aflezen op haar gezicht, dat meermaals een bladzijde groot wordt afgebeeld. Maar de man kan haar overtuigen dat hij niet eenzaam is. Op een heel ontroerende en begrijpelijke manier legt hij uit dat de herinneringen aan zijn overleden vrouw ervoor zorgen dat zij nog steeds een stukje bij hem is. De inhoud van zijn brief op de laatste pagina is pure poëize en filosofie tegelijk; je leest het, moet het een keer herlezen en dan besef je dat het zo'n rake woorden zijn die je voor altijd wil onthouden. De illustraties zijn zeer sfeervol en boordevol kleine verwijzingen naar wat er verteld wordt; zo fladdert er op elke pagina een vlindertje rond, behalve op de twee laatste pagina's zijn het twee vlindertjes geworden. Emily staart naar hen, net op dezelfde plaats waar de oude man altijd zat, en het is aan haar gezicht af te lezen dat ze zich niet alleen voelt ...