Hannah is net verhuisd en wordt op haar nieuwe school niet echt geaccepteerd omwille van haar naam en haar kleurige kledij. Ze beseft zelf ook wel dat ze een beetje anders is dan de anderen en dat komt vooral door haar zonderlinge ouders. Die zijn allebei schrijver en houden er een paar vreemde gewoonten op na. Ze hebben bijvoorbeeld hun nieuwe rijtjeshuis een naam gegeven. In de Pimpernel kabbelt het leven rustig voort, maar als de heel erg zieke oma bij hen in komt wonen, wordt de harmonie een beetje verstoord. Hannah vindt het in het begin wel leuk, maar oma gedraagt zich steeds meer als een verwend kind en wil altijd haar zin hebben. Er hangt een melancholische sfeer in het boek. Hannah observeert het leven om haar heen, vaak vanuit haar lievelingsplekje, de boomhut. Het jonge meisje heeft heel wat vragen bij het leven en de gebeurtenissen en filosofeert erover. Al gauw wordt het haar duidelijk dat samenleven niet gemakkelijk is en dat ook dieren strijd moeten leveren om een eigen plekje te veroveren en te behouden. Mensen en dieren krijgen een even belangrijke rol toebedeeld in het verhaal en ze slagen erin met elkaar te communiceren. Maar het is niet duidelijk waar het boek over gaat, er gebeurt ook niet echt iets. Wel komen uitgebreid allerlei relaties aan bod, tussen de bewoners van de Pimpernel onderling en dan vooral met oma, maar ook tussen de buren, relaties met en tussen de dieren en de relatie van Hannah en haar klasgenoten. Andere thema’s zoals verhuizen en de daarbij horende aanpassingsproblemen, geen vrienden hebben op school en de bejaarde die de boel in huis terroriseert en iedereen op stang jaagt, zijn eerder stereotiep. In een mooie, overwegend beschrijvende schrijfstijl worden dialogen, observaties, typeringen en gefilosofeer neergepend. Hoewel het verhaal heel oprecht en levensecht is en vaak treffend herkenbaar, zal het voor jonge kinderen (de uitgever vermeldt vanaf 9 jaar) eerder saai overkomen door het gebrek aan spanning en avontuur. Zwart-witillustraties zijn in de tekst opgenomen.