De rode piramide

Na het overlijden van hun moeder werden Sadie en Carter Kane van elkaar gescheiden. Sadie woont bij haar grootouders, terwijl Carter met zijn vader, een beroemde Egyptoloog, de wereld rond trekt. Tijdens een van de halfjaarlijkse bezoekmomenten waarop broer en zus elkaar in Londen ontmoeten, sleept hun vader hen mee naar het British Museum. Hij hoopt met een experiment een fout uit het verleden te kunnen rechtzetten, maar een en ander loopt mis. Hun vader verdwijnt spoorloos en vijf oeroude Egyptische goden komen tot leven, geleid door de god Seth, die de mensheid wil vernietigen. Sadie en Carter slaan op de vlucht. Ze worden geholpen door een voor hen onbekende oom, Sadies kat die een godin blijkt te zijn en een heleboel anderen. Niet iedereen die ze tegenkomen, heeft echter goede bedoelingen en al snel kunnen ze alleen maar op elkaar vertrouwen. Tot hun eigen verbazing gaat dat de uit elkaar gegroeide kinderen best wel af. Ze ontdekken hun magische krachten en leren ze te gebruiken. Maar ze blijken een menselijke gastheer geworden te zijn voor de goden Horus en Isis en dat heeft zo zijn voor- en nadelen. In elk geval is het tegen de regels van het ‘Huis des levens’ en zo hebben ze er nog wat vijanden bij. Zullen zij erin slagen het geheim van de familie Kane te ontrafelen en hun vader te redden? Het verhaal wordt verteld in de ik-vorm door zowel Sadie als Carter. Om beurten spreken de kinderen hun verhaal in op tape, wat dan later wordt neergepend, doorspekt met commentaar op elkaar en de gebeurtenissen. De verschillende karakters worden mooi tegen elkaar uitgespeeld. Het is een spannend verhaal vol intriges en bizarre wezens, met veel dynamiek en een rijkdom aan interessante informatie over het Egyptische godendom. Dat zit vrij complex in elkaar en behoeft heel wat uitleg. Het is een hele uitdaging om de verhoudingen tussen de goden te begrijpen, maar een verklarende lijst op het einde van het boek is een handig hulpmiddel. Net zoals in de Percy Jackson-reeks trekt Riordan in deze nieuwe reeks oude goden en mythen de hedendaagse tijd in. Dat doet hij overtuigend, maar het kost hier duidelijk meer moeite, allicht omdat het oude Egypte ons minder bekend is dan de Grieks-Romeinse mythologie. Ik heb de indruk dat daardoor zijn zo gesmaakte humor wat naar de achtergrond is verdwenen, maar het concept is origineel, het verhaal geloofwaardig en het blijft boeien van begin tot einde.