Jette en Merle kennen eindelijk rust: ze verhuizen naar een oude boerderij buiten de stad en willen daar zonder angst een nieuwe start nemen. Dat is hen echter niet gegund: Jette’s moeder, Imke Thalheim, de beroemde crimischrijfster, wordt gestalkt. Rond deze centrale as worden nog een aantal secundaire verhaallijnen geweven, wat het boek tot een boeiend, gelaagd geheel maakt. Maar toch, het verhaal spitst zich vooral toe op de stalker, de schaduwloper. Hij heeft slechts één doel: totale macht over Imke. Zijn daden worden steeds driester, totdat commissaris Bert Melzig Imke aanmaant om te vluchten. En dan is het hek helemaal van de dam. De schaduwloper wil Imke dwingen terug te keren, en deinst voor niets terug, zelfs niet voor moord. Melzig heeft geen enkel aanknopinspunt, geen enkele vingerafdruk. En dan wordt Jette ontvoerd ...
Je kent de dader van bij het begin, en toch kan je dit boek moeilijk wegleggen. Net zoals de andere boeken uit de reeks, vertelt Monika Feth het verhaal vanuit de verschillende personages, ook vanuit de dader, waardoor we een goed zicht krijgen op zijn beweegredenen. Hij wordt niet afgeschilderd als een hartenloos monster, maar is ondanks alles een mens van vlees en bloed. Dat steeds wisselende vertelstandpunt is trouwens één van de sterke punten van dit boek (en de hele reeks): de lezer is op de hoogte van alles wat er gebeurt en weet eigenlijk meer dan de personages zelf. En toch blijft de spanning behouden, omdat je de informatie maar met mondjesmaat ingelepeld krijgt. Hierdoor krijgen de personages erg veel diepgang. Net zoals de andere delen met Jette en Merle in een hoofd/bijrol is dit een sterk verhaal met zeer veel aandacht voor de psychologie van de personages. De langzame onthulling van de drijfveren van de stalker maken dit boek uitermate spannend en beklemmend, zeker als duidelijk wordt dat het hier niet gaat om een of andere weirdo, maar een doodgewone jonge man. Jammer dus dat het einde heel snel afgehandeld, bijna afgehaspeld wordt. Op het ultieme moment gaat het zo razend snel dat het al voorbij is voor je het beseft. Dat is toch wel een anitclimax. Al bij al is dit boek een knappe psychologische thriller, waarbij je, ook al heb je al lang begrepen hoe de vork aan de steel zit, toch nog op het puntje van je stoel blijft zitten. En dat nog een tijdje blijft nazinderen.