Arka, een meisje van pakweg 13 jaar, komt toe aan de stad Hyperborea. Ze is op zoek naar haar vader, en die zou als magiër aan de slag zijn in deze mysterieuze stad. De stad is opgedeeld in verschillende niveau's, en afhankelijk van tot welke klasse je behoort, woon je hoger of lager. Via een reeks aan toevalligheden en pienterheid van het meisje, wordt ze opgenomen als discipel bij Lastyanax, een net afgestudeerde magiër die even ervoor zijn eigen leermeester dood aantrof. Ze hebben elk hun eigen zoektocht naar antwoorden die meer met elkaar te maken lijkt te hebben dan ze weten – of willen toegeven. Het wordt een intens avontuur waar ze niet alleen zichzelf, maar ook de ander meer en meer moeten vertrouwen. Want waar magie heerst, kan je nergens meer zeker van zijn.

Dit eerste deel van De stad zonder wind begint meteen met een moord, en weet piekfijn de aandacht van de lezer vast te houden terwijl de hele wereld nog geschetst moet worden. De stad, die onder een koepel zit – vandaar de titel –, heeft rare gebruiken en een vreemde woordenschat. Veel van de nieuwe woorden worden dan wel verklaard in het glossarium achterin het boek; Éléonore Devillepoix weet moeiteloos haar schrijven zo te maken dat je al snel snapt wat ermee bedoeld wordt, zonder dat het te veel moet worden uitgelegd. De duizelingwekkende hoeveelheid gebruiken en interacties volgen elkaar in snel tempo op, maar je beleeft het steeds vanuit het standpunt van iemand die net zo hard verbaasd is als jij. Dat geeft je een genegenheid naar de personages toe, en helpt ook om de scenario's beter te snappen. 

Op zich is het verhaal geen al te verbazingwekkend plot, het heeft wel een goed tempo en blijft intrigeren. Het einde verloopt iets minder heroïsch dan je zou verwachten, maar dat geeft het wel een extra reden om uit te kijken naar het volgende deel: het is duidelijk dat wat nu is 'opgelost', geen genoegdoening geeft: er is nog veel werk aan de winkel, en enkele vragen blijven onopgelost. De mentor-leerling-relatie tussen Lastyanax en Arka doet een beetje denken aan die van Halt en Will in de Grijze Jager-reeks, maar door de meerdere vertelstandpunten krijg je wel een beter inzicht in de gedachten van de hoofdpersonages. Dat het hoofdstuk bovenaan telkens begint met de naam vanuit wie het geschreven is, helpt goed voor de begrijpbaarheid. De vreemd klinkende namen uit elkaar houden is dan weer iets wat het lezen bemoeilijkt.

Voor jonge lezers die gebeten zijn door het fantasy genre, lijkt dit alvast een heerlijk fijne reeks. Éléonore Devillepoix heeft veel in haar mars: hou haar maar in de gaten!