In veertig dromerige gedichten van de hand van Nicola Davies, ontdek je de verwondelijke wereld in, rond en boven de natuur. Van mandrils in de spiegel tot een sterrenwalvis die boven alle licht heen zwemt: niets is te dromerig voor de gedichten.

Sommige rijmen, andere niet. Dat maakt dat je vanzelf verstilt tijdens het lezen. Je kan immers niet aan een razend tempo door dit boek heen razen. Je kabbelt rustig mee op de fratsen van de natuur, en laat telkens weer je oog rusten op de impressionante tekeningen van Horácek. De illustraties onderlijnen verder de inhoud, maar ook de sfeer van de gedichten. De langere gedichten lijken langer, slomer, meer tijd te vragen. De korte worden net intiemer door de leegte van hetgeen errond. De wisselwerking tussen tekst en beeld is zeer intrigerend.

Toch ontbreekt het in de gedichten aan een of andere lijn of doelgroep: gedichten moeten voor kinderen niet rijmen, maar het taalgebruik is weinig helder voor jongere leeftijden. Anderzijds verraadt de thematiek en de uitgave dan weer dat de doelgroep ook niet echt oud zou moeten zijn. Ziehier, de eeuwige moeilijkheid van kinderpoëzie – die bovendien vertaald is geweest. Op zich alvast een hele klus. Toch is het niet helemaal geslaagd voor mij, en had de uitgever er misschien beter aan gedaan om bij de prenten Nederlandstalige poëzie te vinden of te schrijven. 

Al bij al wel een knap boek waar je ongetwijfeld mee scoort als cadeautje voor je dromerigste vrienden.