Dit boek beschrijft zichzelf als “een modern sprookje over tijdsdruk en wat écht belangrijk is voor ons”. Hoewel de woorden ‘modern’ en ‘sprookje’ me niet in één zin leken te passen, bewijst dit boek mijn ongelijk. Dit eenvoudige verhaal over twee reuzen die op een berg wonen en bezoek krijgen van een gewone man (of is het een dwerg en zijn zij doorsnee?) heeft meerdere lagen dan je op het eerste gezicht zou denken.

De rust boven op de berg staat in schril contrast met de chaos en de tijdsdruk die er in de vallei is. Daarop zijn de grijze beestjes die men tijdeters noemt dol. Zonder het echt te beseffen heeft iedereen er last van. Ze verouderen zonder dat ze het in de gaten hebben. Enkel Fineas neemt zijn tijd om de berg te beklimmen en te ontdekken hoe de reuzen Stan en Stien daar rustig en gelukkig leven terwijl rondom hen de tijd lijkt stil te staan. Wanneer Stan op zijn beurt een bezoekje aan Fineas wil brengen, wordt hij meegezogen in de ratrace van ons dagelijkse bestaan. Geraakt hij er nog uit en komt hij bij Stien terug?

Ondanks dat het verhaal ouderwets aandoet als een verhaal dat al generaties lang is doorverteld, gaat het toch over een heel hedendaags probleem. Het laat ons nadenken over wat we met onze tijd doen en of dat wel de juiste keuze is. Het is echt een mooi boek dat je tijd waard is.