De tijger in de put

Na 'Het raadsel van de rode robijn' en 'De schaduw van het noorden' is dit het derde deel in de Sally Lockhart-reeks. Sally Lockhart is een ondernemende beleggingsspecialiste, een onafhankelijke vrouw en ongehuwde moeder, een combinatie die bij vrouwen op het einde van de 19e eeuw hoogst ongewoon was en amper getolereerd werd. Ze heeft een speciale aantrekkingskracht voor gevaarlijke situaties en ongure elementen. De problemen die dat met zich meebrengt, lost ze liefst zelf op en dat zelden op de meest voor de hand liggende manier. Ze weet ook om te gaan met vuurwapens en aarzelt niet ze te gebruiken als ze het nodig acht. In dit deel komt Sally weer in botsing met een Chinese schurk, Lee, waarvan ze aannam dat ze die in het vorige boek voorgoed uitgeschakeld had. Lee is wel invalide maar houdt de touwtjes van de internationale misdaad (mensenhandel, drugsmokkel, prostitutie, afpersing...) nog stevig in handen. Het uitgangspunt van dit boek is origineel. Een handlanger van Lee beweert dat hij met Sally getrouwd is en dat hij als dusdanig recht heeft op haar dochtertje Harriët, haar zaak en haar eigendommen. Hij kan zogenaamde officiële documenten voorleggen om dat de bewijzen. Het hele (dikke) boek door is Sally bezig om aan te tonen dat het niet zo is, om haar dochtertje veilig te stellen en vooral om de bende te ontmaskeren. Ze weigert hulp van de politie maar ze krijgt wel hulp uit joods-socialistische hoek. Tussendoor maakt de lezer kennis met de mensenhandel van voornamelijk joden uit Oost-Europa op de vlucht voor de pogroms aldaar, met de grauwe ellende van de achterbuurten en met de bonte mengeling van mensen die Londen bevolken. En toch verloor het boek gaandeweg zijn sterren. Dat komt omdat de acties van Sally onwaarschijnlijk worden. Je maakt je kwaad om gemiste kansen om de zaken eenvoudiger op te lossen. Waarom liet Sally haar dochtertje niet onderduiken bij een tante in Oxford? Sally's acties krijgen soms James-Bond-allures. De auteur kan het niet laten om af en toe pseudo-wetenschappelijk te doen. Het boek wordt langdradig en de laatste honderd bladzijden zit je gewoon te wachten op de ontknoping waarvan je op voorhand weet hoe die er zal uitzien. Dit boek werd al gepubliceerd in 1991 en vindt met de andere in het spoor van het succes van de 'Gouden Kompas'-trilogie opnieuw een uitgever. Onterecht wat mij betreft. Ik kijk niet echt uit naar het vierde deel.