Salim doet er alles voor om een echte goochelaar te worden, die zijn publiek met allerhande goocheltrucs weet te overweldigen. Geen inspanning is hem teveel. Wanneer hij mag optreden op het huwelijksfeest van zijn zus, is hij zo zenuwachtig dat elke truc zodanig misloopt dat het komisch opgevat wordt door het publiek. Hij krijgt een overweldigend applaus maar hij voelt zich er heel slecht bij. Aan zijn oma heeft hij veel steun en ze begrijpt hem ook heel goed. Wanneer hij een echte goochelaar aan het werk ziet, beseft hij dat er nog veel te leren valt. De goochelaar blijkt erg stuurs te zijn en niet goed voor zijn goocheldieren te zorgen. Salim raakt verwikkeld in een kluwen wanneer hij die dieren steelt. Uiteindelijk loopt het allemaal goed af. De goochelaar was overspannen. Hij besluit om al zijn attributen aan Salim te schenken en op rust te gaan bij zijn zus in Amerika. Het verhaal zit goed in elkaar alhoewel de wendingen in het avontuur net iets te onwerkelijk zijn, zoals de weldoener die plots als het ware uit de hemel komt gevallen. Het verhaal is mooi ingebed in de Marokkaanse cultuur. Via het leven van Salim worden hier en daar culturele gewoonten even toegelicht of aangebracht (soms wel wat te nadrukkelijk). De grootste belemmering is dat de schrijfstijl de hele tijd door blijft storen. De taal komt vlak en saai over, de woordenschat is eerder pover ondanks dat er toch hier en daar moeilijke woorden voorkomen. Een andere storende factor die het verhaal saai maakt, is dat elke handeling van het personage tot in detail verteld wordt, in de stijl van: Salim doet de deur open, komt de keuken binnen, ziet zijn familie aan tafel en gaat ook zitten. Een dergelijk verhaal, wat realistischer bijgeschaafd en gegoten in een soepele vertelstijl zou er wel mogen zijn.