Als Alex bijna hersteld is van een schotwond die hij opliep tijdens zijn vorige avontuur, probeert een groep eco-terroristen Paul, zijn buurjongen in het ziekenhuis, te ontvoeren. Zonder nadenken springt Alex in de bres, en dat is het begin van een berespannend, razendsnel avontuur dat hem uiteindelijk in de ruimte zal brengen. Dat Horowitz spannende verhalen kan schrijven hoeft geen betoog meer. Actie én reactie staan centraal. Alex beleeft het ene avontuur na het andere, in sneltreinvaart. En natuurlijk slaagt hij er op het laatste nippertje in de wereld te redden. Hij is een held, een spion tegen wil en dank. Deze veertienjarige James Bond wil niet meer dan een gewone jongen zijn, maar ik vrees dat hij zich dan snel zou vervelen. Horowitz kan als geen andere al deze onwaarschijnlijke gebeurtenissen voor je ogen schilderen, als zag je ze in een film. Hij doet dat zo goed dat je je zelfs geen vragen stelt bij het realiteitsgehalte van Alex’ avonturen. Dit is een ingenieus, intrigerend en gevarieerd verhaal, met uitstekend gecaste personages, dat tot in de puntjes afgewerkt is. Bovendien neemt het zijn lezers au serieux, want, ware het niet dat het hoofdpersonage slechts veertien is, nergens heb je het gevoel dat je een jongerenboek zit te lezen. Net zoals de vorige vijf Alex-Rider- verhalen, lees je ook dit weer in één ruk uit, en heb je spijt als het gedaan is.