Noor verloor drie jaar geleden haar vader door kanker. Thuis is het niet zo eenvoudig om te overleven. Sinds de dood van haar vader is het er niet zo leuk. Noor en haar moeder doen vaak onaardig tegen elkaar. Ze maken dagelijks ruzie. Noor probeert met haar telefoon haar verdriet te onderdrukken. Haar moeder vindt dat ze verslaafd is en stuurt Noor naar een coach. In overleg met die coach vertrekt Noor op zomerkamp. Alle jongeren in dit kamp hebben een of andere verslaving: gamen, eten, shoppen, ... Niemand heeft er zin in, maar al snel geraakt Noor bevriend met Mia, een hacker, en wordt ze verliefd op Rowan, die afkickt van gamen.

Het verhaal is heel kort en oppervlakkig. Het wordt verteld in de ik-persoon vanuit het standpunt van Noor. Het thema zal jonge lezers boeien. Het is een dun boekje met weinig diepgang. Het lijkt of enkel kinderen van gescheiden ouders, in eenoudergezinnen of met een gehandicapte broer, met een verslaving kampen. Terwijl ook jongeren in gewone gezinnen amper van hun telefoon zijn weg te denken. Het verhaal komt traag op gang. De ontknoping lees je in een razendsnel tempo en daardoor is het weinig geloofwaardig.
De droom van Noor is eigenlijk om een bestseller te schrijven op Ibiza. Je leest als het ware de ontstaansgeschiedenis van het boek dat je aan het lezen bent. Al snel merk je dat er iets niet klopt op dit zomerkamp. Overal hangen verborgen camera's en Tony, de kampleider, is een vreemde figuur. Hij spreekt met een Amerikaans accent en lijkt zelf verslaafd. Al snel zetten de vrienden een plan op poten. Mia, een held in hacken, kan haar talent nu goed gebruiken. De kinderen zijn de helden. Ze mogen terug naar huis en worden afgehaald door hun ouders. Ook al waren de kinderen op het kamp om van hun verslaving af te raken, ze lijken er niet echt tegen hun zin te zijn. Van de subtitel (verliefd-verslaafd-verraden) werd enkel het deel verslaafd gedetailleerd uitgewerkt. De kaft en de titel spreken jongeren aan, maar ik denk dat ze op hun honger blijven zitten.