Roesty Spetter, een dikke luie kater die ooit Superkater van het Jaar was, is bekend uit eerdere boeken. Dit boek is het vierde boek uit de reeks.
In dit verhaal gaat Roesty Spetter met zijn gezin op bezoek bij oma Anabola. In de auto zit een verstekeling: Willy de rat, vriend van de kater. Willy is nog nooit op het platteland geweest. Het leek hen een goed idee om dat eens te doen. Als ze gezellig aan het bijkletsen zijn bij oma Anabola beseffen ze dat het toch geen goed idee is. Karambol, de kater van oma, is een geduchte rattenvanger.
Toch is dit niet de grootste bekommernis van Roesty en Willy, want ze komen al vlug tot de ontdekking dat Spilks en zijn rattenbende het gemunt hebben op het pilletjeslab van oma Anabola. Die wil het nationaal kampioenschap bodybuilding winnen en heeft daarvoor haar pilletjes nodig. Roesty en Willy krijgen hulp van Slobber de hond en maken ook dankbaar gebruik van de pilletjes van oma. Alles loopt goed af en Roesty is weer eens op zijn best als superkater …
Naar analogie met de successen van Geronimo Stilton zien we vele gelijkaardige concepten opduiken. Ook in deze reeks is dat niet anders. Hier is het echter een kater die avonturen beleeft. De dieren praten en reageren als mensen. De gelijkenissen zijn opvallend: klein formaat, verschillende lettertypes, verschillende lettergroottes en zeer veel illustraties. Op die manier worden jonge of niet zo geoefende lezers aangesproken.
Een storend element zijn de dialogen van Willy de rat. Hij praat nogal ‘plat’ en dat wordt fonetisch geschreven. Bijvoorbeeld: "Al sulle we ons hier nie dik aan ete." Vaak zijn de zinnen ook veel te lang, met een woordgebruik dat niet echt aanleunt bij het dagelijks woordgebruik van een gemiddelde achtjarige. Bijvoorbeeld: "Ik smak zijn jongere broertje tegen de grond, ontwijk behendig de in de lucht grabbelende gespierde voorpoten van de twee zwaargewichten en schiet als een raket in een van de eeuwenoude eiken van het Rozenpark."
Hoewel Marc de Bel erg geliefd is, kan hij mij hier niet bekoren. Het verhaal is te vaag, de zinnen en het woordgebruik te moeilijk of te vergezocht. Voor de liefhebbers dus …