Sinds ze zes is, zit Marit op ballet, iets waar vooral haar moeder heel trots op is. Intussen is Marit tien en maakt ze deel uit van een hecht vriendengroepje dat haar overhaalt om deel te nemen aan een schoolvoetbaltoernooi. Dat voetballen bevalt haar wel, maar de combinatie voetballen en dansen sluit niet meteen aan bij het droombeeld dat Marits moeder voor ogen heeft. Daardoor zijn Marit en haar vrienden genoodzaakt plannetjes te bedenken om stiekem te kunnen trainen. Dit brengt humor en ook spanning in het verhaal, waardoor het zich vlot laat lezen. De korte heldere dialogen, afgewisseld met herkenbare chatberichten en grappige zwart-wittekeningen, in een evenwichtige bladspiegel, dragen ook bij tot die toegankelijkheid. Doordat het verhaal werd geschreven vanuit het perspectief van Marit, is het voor lezers ook makkelijk om zich in te leven in de gevoelens van de personages, al dreigt het daardoor wel een boek te worden waarin vooral meisjes herkenning zullen vinden. Aanvankelijk is het misschien even wennen aan de toch wel typische Nederlandse woorden, uitdrukkingen en ook gewoontes. Maar de context wordt zo herkenbaar beschreven dat dit niet hinderlijk is. De voetballende ballerina maakt deel uit van een reeks die zich richt tot wie houdt van realistische verhalen met een sportieve ondertoon. Wie aan een langer verhaal toe is, waarin leeftijdsgenoten sportieve avonturen beleven, zal er met plezier een tijdje in weg kunnen duiken.