Een meisje maakt zich klaar om naar haar nieuwe school te gaan. Ze hoopt er nieuwe vrienden te kunnen maken, maar dat blijkt niet zo gemakkelijk te gaan. Dan komt er een mooie vogel op haar schouder zitten. Hij lijkt wel te praten tegen haar. Enkel zij kan hem verstaan, ze is ook de enige die hem ziet. De vogel wordt steeds groter en zwaarder en fluistert haar dingen toe waardoor ze nog moeilijk anderen kan horen. Maar dan komt er op de speelplaats een meisje naar haar toe die duidelijk geen last heeft van een vogel op haar schouder. Ze reikt haar iets aan: de uitgang van haar isolement.

De Frans-Belgische Sibylle Delacroix heeft een prachtig symbolisch verhaal gemaakt over hoe een zeer teruggetrokken meisje uit haar cocon kan ontsnappen. De vogel symboliseert de last die het kind draagt, en die wordt steeds groter, luidruchtiger en moeilijker om af te schudden. Vriendschap is hier de heler. De vogel wordt als het ware de snavel gesnoerd waardoor het meisje weer rust krijgt in haar hoofd. Er is weer ruimte om te doen wat ze graag wil doen: nieuwe vrienden maken.

De illustraties zijn erg sfeervol. Het kleurenpalet beperkt zich tot grijstinten en oranje tinten. De vogel wordt verleidelijk in kleur getoond. Zijn pracht zet je op het verkeerde been. Wat er eerst uitzag als een zegen, blijkt een vloek. De vogel wordt steeds groter en groter in beeld gebracht. Zijn gekwetter wordt evenzo weergegeven. Het wordt zo erg dat het meisje er helemaal lamgeslagen door is. Ze voert een innerlijke strijd met haar gedachten. Dankzij de vriendschap met Zoë kan ze die gedachten eindelijk lossen.

Een waardevol boek om te werken rond sociale vaardigheden in de derde kleuterklas en de eerste graad van het lager onderwijs.