Dit is zo’n boekje waarbij je als ietwat leesverslaafde mens lichtjes begint te kwijlen, fonkelende ogen krijgt en andere hebberige kenmerken vertoont. Want alles aan dit boekje straalt uit dat het een hebbeding is. Klein formaat, intrigerende titel én daar dan nog een concentrisch afgedrukte tekst rondom. De lustige lezer in ons kon dus niet wachten om eraan te beginnen en werd beloond met een intrigerend verhaal dat zich niet makkelijk laat beschrijven. Want ja, dit is zowel een verzameling novellen als een heuse roman, dit is zowel een jeugdroman als volwassenenliteratuur, dit is zowel proza als poëzie, zoals de tekst op de binnenflap vermeldt. Katarina Kieri brengt elf korte verhalen die, naarmate je vordert in het boek, allemaal min of meer met elkaar te maken hebben. Melancholie is het woord dat in ons opkomt als men ons zou vragen om de stijl van dit boek te vatten. Dit is een boek om te ontdekken, een boek dat je als - toegegeven, geoefende – lezer gewoon moet ondergaan. Intimistisch en tegelijkertijd krachtig beschrijft de auteur de gevoelens van zowel jongeren als een lerares, waarbij ze de kwetsbare kant van haar personages op een wonderlijk suggestieve manier aan het licht brengt. Uiteraard is de techniek niet nieuw; David Mitchell deed het bijvoorbeeld ook al, maar het blijft een knappe structuur waar niet elke auteur mee wegkomt. Kieri klaart de klus zonder problemen. Neemt niet weg dat dit absoluut geen lichte kost is en enige leeservaring vraagt. ‘De vriend van de vriendin van de moeder van Maja’ is een cadeautje voor wie het wil openen. Wij willen er gerust nog zo’n paar krijgen.