De walvis wilde meer

Rachel Bright en Jim Field … Het moet gezegd: een leuke combinatie. Zelf besprak ik al “De leeuw in de muis” en “Laat maar los koala”.  Nu is “De walvis wilde meer” aan de beurt.

Wat me na een eerste keer lezen onmiddellijk opviel, was dat de boodschap toch een heel stuk zwaarder is dan die van de twee andere delen die ik las.  Ze lijkt me ook iets minder toegankelijk voor jonge kinderen. Toch is de levensles zeker in deze tijden up-to-date en misschien vooral voor de voorlezer een meerwaarde. Het boek leent zich zeker voor een babbel achteraf.

Wilbert, een tobberige walvis, voelt een leegte in zich. Hij probeert die op te vullen met allerlei (materiële) dingen die hij in de zee vond. Niets lijkt het gat op te vullen. Het is Klaartje de krab die Wilbert een halt toeroept en hem in zichzelf laat kijken. Ze leert hem dat geven vaak beter is dan nemen. Zo vindt Wilbert toch iets (niet-materieel) wat de leegte opvult. Tegelijk zorgt hij ervoor dat het gekibbel in het rif waar Klaartje leeft, stopt.

Het verhaal staat ook nu weer op rijm en werd vertaald door Bette Westera. Zoals we van haar gewend zijn, doet ze dat met mooi gekozen woorden. Niet rijmen om te rijmen, maar een vloeiend verhaal. Omdat het rijmwoord niet elke keer op het einde van de zin valt, is het soms even zoeken naar de cadans. Een kleine voorleesvoorbereiding zal helpen om alles perfect te laten kloppen.

De illustraties zijn knap uitgewerkt en vullen de tekst prima aan. Ze zouden zo uit een film kunnen komen. Leuk ook dat er een walvis gekozen werd: door zijn grootte komt hij dubbel 'tobberig' over en spat zijn emotie van het blad.

Van mij mag dit duo nog een tijdje doorgaan met het afleveren van prentenboeken als deze. Ook al is het ondertussen het vijfde, er wordt voor een origineel onderwerp gekozen, zonder te belerend te zijn.