Joke van Leeuwen roept bij veel mensen herinneringen op uit hun jeugd. Deze keer krijgt dat een extra laag, want gaat het expliciet over de jeugd van haar grootmoeder. Dat doet ze in een verhaal over Veertje, de nacht voor de dag dat ze moet beginnen werken. " 'Veertje, het is zover.' / 'Hoe ver?' / Heel ver: een leven lang werken." De duidelijke Joke van Leeuwen-stijl is gezet, zij het met nog een duisterder kantje dan gewoonlijk.

We volgen Veertje letterlijk op haar dromerige weg naar morgenochtend, want dan moet het jonge meisje beginnen werken. Het wordt een intrieste weg waarbij van Leeuwen perfect de sfeer weet te duiden hoe Veertje te jong geacht wordt volwassen te zijn. Hoe ze niet begrijpt wat er gebeurt. Je wordt als lezer uitgedaagd om het verhaal te laten binnenkomen, want je er vragen bij stellen, helpt je niet verder – "Jij moet niet denken dat je dénkt, want je dénkt niet", verduidelijkt de dame des huizes. Het is geen verhaal waar je heel vrolijk van wordt, maar de beelden en teksten benemen je de adem. Je kan je inbeelden hoe verwarrend het leven moet zijn geweest voor meisjes die al op hun twaalfde moesten werken.

De vraag kan gesteld worden of dit een kinder- en jeugdboek is, maar dat is een non-discussie: dit is een boek dat iedereen moet gelezen hebben om een beeld te kunnen hebben van hoe het toen was, en voor vele meisjes in deze wereld ook nu nog realiteit is. Kippenvel.