Tim (hij wordt Titi genoemd) en zijn moeder (hij noemt haar Tony) wonen samen in een ruim appartement. Op een keer vraagt Tony wat Titi's grootste wens is, maar daar weet hij het antwoord niet echt op, dus vraagt ze hem om er nog eens goed over na te denken. Maar op een dag moeten ze verhuizen, naar een kleiner appartement. Titi vindt er maar niets aan, want hij hield van het grote appartement. Hij moet ook naar school, en kan niet de hele dag bij Tony blijven; die moet gaan werken. "Samen redden we het wel", sust Tony hem. Maar het duurt niet lang of ze moeten nog eens verhuizen: er is niet genoeg geld, en Tony wordt ziek. Uiteindelijk stopt Tony alles in een grote zak en geeft de rest van hun spullen weg ... ze belanden op straat, maar "samen redden we het wel", belooft ze hem. Had Titi zijn wens maar gespaard om te wensen dat ze in het ruime appartement konden blijven! 

De wens vertelt al van bij de start dat het een waargebeurd verhaal is. Dat maakt het des te aangrijpender: vanuit de ogen van een kind beleef je hoe het kleine gezinnetje (en hun schildpad) steeds meer in financiële moeilijkheden en tenslotte op straat raakt. Het wordt verteld vanuit de eerlijk eenvoudige blik van een kind dat de situatie niet helemaal vat, en desondanks gedwongen wordt om sneller volwassen te worden. De tekst is gefocust op de schijnbaar simpele bespiegelingen van Titi over de situatie, maar waarbij de lezer het verhaal alsnog goed kan volgen. Zo vond ik de zin "Als we langer in het huis waren blijven wonen, was ik er vast achter gekomen hoe diegene eruitzag" een rake bedenking die meteen ook de situatie van de snel-op-elkaar-volgende verhuizingen treffend schetst. Toch vervallen de korte teksten nooit in een onnavolgbare poëzie: het verhaal behoudt z'n nuchtere wortels. De dromerigheid van De wens zit 'm voornamelijk in de zachtmoedige, hoopvolle sfeer van het boek en de fantasierijke ontknoping –al voel je als lezer wel dat het eerder een metafoor is voor hoe het voor Titi en Tony toch is goedgekomen.

De gegronde, kalme en toch lichtvoetige teksten worden perfect aangevuld met de sobere tekeningen. Het kleurenpalet werd beperkt gehouden, en toch stralen de prenten telkens de warme, dromerige sfeer uit die Tony en Titi bij elkaar vinden. Het leven kabbelt rustig verder, en de dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Hoewel het om persoonlijke drama's gaat, lijkt het wel of de wereld op z'n eigen tempo verder blijft draaien, en dat alles via dezelfde stroom verdergaat: alles komt altijd goed, lijkt het hele boek wel te fluisteren. En ja, hoor: op het einde kan je opgelucht ademhalen.

Alweer een sterk verhaal, straffe teksten en wondermooie prenten, uitgegeven door 'new kid on the block' TIPTOE Print. Het ideale prentenboek om een zwaar thema als dakloosheid, maar ook thuis komen bij mekaar, zachtmoedig en filosofisch te benaderen. Een aanrader.