Een orkaan zorgt ervoor dat Robot Roz niet aankomt op haar bestemming, maar aanspoelt op een onbewoond eiland omgeven door kilometers oceaan. Van alle robots die er aanspoelen is zij de enige overlever. Met de hulp van enkele nieuwsgierige dierlijke eilandbewoners wordt haar robotbrein geactiveerd. Dat brein kan maar moeilijk vatten wat er is gebeurd. Een robot in de wilde natuur? Maar Roz weet zich aan te passen aan haar omgeving. Ze sluit zelfs vriendschap met de dieren. Ze voelt zich thuis. Op een dag lijkt haar geluk op. Indringers zijn naar haar op zoek, en niet om vriendschap te sluiten…

Een prachtig verhaal met veel gelaagdheden. De hoop, warmte en doorzettingsvermogen die het verhaal uitstraalt, is te voelen tot in elke vezel van je lichaam. Het is een boek dat je in een ruk uitleest omdat het je niet loslaat. Roz kruipt meteen onder je vel. Ze is zo goedhartig dat ze jou als lezer ook wil plezieren: ze wil je met optimisme en vreugde vullen.

De gelaagdheid van het boek maakt de verhaallijn niet zwaar. Het leest vlot en de tekst is verdeeld in 80 korte hoofdstukken. Dat maakt het eveneens een ideaal voorleesboek. De bladspiegel is voldoende rustig. Een duidelijk lettertype en voldoende witruimtes zorgen daarvoor. Regelmatig komen er veelzeggende tekeningen in grijstinten voor in het boek. Ze zijn van dezelfde hand als de auteur, Peter Brown. Die begon zijn carrière namelijk illustrator.  

Wat het verhaal zo bijzonder mooi maakt, zijn de impliciete linken naar onze eigen leefwereld. Roz houdt ons als het ware een spiegel voor. Ze reikt ons de hand om een andere weg in te slaan. We zouden allemaal wat meer Roz in ons moeten hebben of op zijn minst eentje in onze vriendenkring.

Bedankt, Peter Brown, voor het inslaan van een nieuwe weg.

En jij, reik je hand uit naar een nieuw verhaal dat nu al episch is.