Beth is een zeventienjarige puber die aardig met zichzelf in de knoop ligt. Haar gescheiden ouders krijgen moeilijk vat op haar, maar blijven de dialoog aangaan. De vader speelt wat meer de ‘ervaringsgerichte ouder’. De moeder de ‘overbezorgde moeder die het beste voor haar dochter wil’. Je voelt wel dat ze beiden blijven geloven in hun dochter en haar capaciteiten. Alle drie gaan ze gebukt onder een trauma. Beths zusje is overleden in een ongeval en Beth voelt zich hier schuldig over.
Beth lijkt de verpersoonlijking van alle mogelijke puberproblemen. Ze krijgt een soort uberdrive om zich te uiten en doet dit aan de hand van een video. Dit wordt door een vriend op het internet gezet en krijgt binnen een mum van tijd vele hits. Iedereen heeft wel een zegje over haar repliek. Beth schrikt van de vele, verschillende reacties en weet in eerste instantie niet hoe er mee om te gaan.
Jongeren houden ervan als ze zichzelf kunnen herkennen in een verhaal en een personage. Dit is hier grotendeels het geval. Zich niet begrepen voelen, nergens een lichtpuntje zien, zich een eigen mening leren vormen en ervoor opkomen, ergernis over het onrecht in de maatschappij, ... Het hoofdpersonage woont echter in Italië en wordt geconfronteerd met de maatschappelijke problemen daar: de grote jobonzekerheid, uitbuiting van de vrouw, onrechtvaardigheid, ... Vinden jonge Vlaamse lezers hier voldoende aanknopingspunten?
Het verhaal is goed geschreven, dat is zeker. Maar ik ben er niet helemaal weg van.