Wanneer zijn ouders voor twee weken naar de Noordpool gaan voor wetenschappelijk onderzoek, blijft de elfjarige Ollie alleen thuis. Dat geeft hem alle vrijheid om te gamen en op onderzoek te gaan bij de vreemde Marie Kashperova en haar tweelingdochters. Zo kan hij de ware identiteit ontrafelen van heel wat dorpsbewoners en legt hij een aantal verhalen uit het verleden bloot.

Alle ingrediënten voor een spannend verhaal zijn aanwezig: een jongen die tijdelijk alleen woont, twee pestkoppen, een gamevriend wiens echte naam je niet kent, een oom agent, een sadistische turnleraar die zijn leerlingen voortdurend de turnzaal laat poetsen met een irriterend product, een mysterieuze oude villa, een tweeling die niet verder dan de tuin komt, het verhaal van een ontvoering in het verleden. In de eerste helft van het boek laat je je helemaal meeslepen door de vlotte schrijfstijl en ben je best benieuwd waar het naartoe gaat, al zie je ook wel een en ander aankomen. Maar dan wordt het hopeloos ingewikkeld zowel qua personages als qua tijd en ruimte. Ondanks de beschrijvingen slaag ik er niet in me de ruimtes te visualiseren en te begrijpen hoe ze in elkaar overlopen. En ook wanneer het over tijd gaat, is de schrijver me af en toe kwijt: “Hij had levenslijnen (…) nodig om ervoor te zorgen dat de tijd hem niet zou betrappen. Voor de tijd werken ze namelijk als een barcode, het zijn die lijnen waar de tijd ons mee herkent. (…) Als er té veel zogenaamde barcodes op één plek zijn, gaat de tijd eromheen, omdat dat normaal gezien niet kan.” Het idee dat kinderen ontvoerd worden om hun verwondering en onbezorgdheid in te pikken is bijzonder origineel, maar de uitwerking ervan kon wel een pak beter. De illustraties zijn een meerwaarde.