Op de kaft van dit eerder kleine boekje (A5-formaat) valt de grote, goudkleurige rugzak van het meisje op de stoel onmiddellijk op. De titel verraadt dan ook nog dat het een zware rugzak is, waardoor de (volwassen) lezer onmiddellijk begrijpt dat dit een verhaal met een boodschap zal zijn.

Enid verloor haar opa. Dat maakt haar verdrietig. Tijdens een wandeling langs verschillende personages wordt duidelijk dat er ook andere gevoelens opduiken en dat erover praten helpend kan zijn. Telkens wanneer ze met een personage praat, laat ze iets achter en wordt haar rugzak lichter. Daardoor wandelt ze vlotter. Met de metafoor van het verlichten van een zware rugzak wordt geprobeerd om de verschillende fases in een rouwproces te verduidelijken op kinderniveau.   

Op de achterflap staat te lezen dat de vijf fases van rouw in dit boekje aangehaald worden. Persoonlijk bleef ik wat op mijn honger zitten en vond ik alles zeer oppervlakkig uitgewerkt. Verdriet, woede en aanvaarding herkende ik.  Ontkenning en onderhandeling dan weer niet. Het nut van praten en het feit dat je er niet alleen voor staat, vond ik wel duidelijk genoeg uitgelegd door de auteur.

De gebruikte taal voelt soms stroef aan en niet aangepast aan de doelgroep (vb. de dag dat haar opa heenging, wervelende gevoelens, ze wenkte, ze had zich ontdaan van…). Ook de vele verkleinwoorden en zelfs het lettertype en de hoeveelheid tekst stoorden me.  

Prentenboeken rond het thema rouw, kunnen zeker een meerwaarde bieden in een rouwproces. Helaas kon dit paperbackboekje me niet overtuigen.