'Detectivehond' is een typisch boek van Julia Donaldson. Het herkenbare rijm is hierin aanwezig en ook de humor die we in haar boeken gewoon zijn, is er weer. Zo zie je bijvoorbeeld al op de tweede bladzijde de kwade blik van detectivehond naar de kat die op het wandelpad heeft gepoept.

Wat ook leuk is aan dit boek, is dat de hond vrouwelijk is. Er wordt een aantal keer over “zij” en “haar” gesproken. Dit moet een bewuste keuze geweest zijn, vermits we doorgaans gemakkelijker het mannelijke equivalent gebruiken. Het baasje van detectivehond is wel een jongen: Jos. Op maandag mag detectivehond met Jos mee naar school. Dan lezen de kinderen haar boekjes voor. En hoewel detectivehond heel veel geuren ruikt op school, vindt ze die van boeken het allerlekkerste. Tot ze die op een bepaalde maandag niet meer ruikt ... Een ramp! Alle boeken zijn weg! Gelukkig is de dief zijn pet vergeten. Door hieraan te snuffelen, kan detectivehond de dief vinden. Hiervoor legt ze samen met de kinderen van de school een parcours af dat heel leuk visueel wordt weergegeven. De makers deinzen er niet voor terug om deze weg over enkele bladzijden te spreiden. En gelijk hebben ze, want saai wordt het op geen enkel moment. In deze tekeningen werd dan ook aandacht besteed aan details. Zo zitten er eekhoorns nootjes te gooien vanuit een boom en halen pinguïns uit de dierentuin pizza bij de afhaalitaliaan rechtover hun zoo. Zo komen ze uiteindelijk bij de dief aan. Deze wou de boeken eigenlijk niet stelen, alleen maar lenen. Detectivehond leert aan de dief wat een bibliotheek is, en op deze manier komt onze kleuter dat natuurlijk ook te weten. Fijn, een luchtig educatief element als afsluiter ... dacht ik. Want daar leek het verhaal voor mij te stoppen. Dat was echter buiten het verrassende einde van de makers gerekend. Nu dit boek uit is, heeft de school van Jos er natuurlijk een boekje bij: eentje over een detectivehond.