Een groep otters houdt de wacht op hun rots in het water. Als strijdvaardige otters verdedigen ze hun plek met man en macht. De otters zien er heel ongastvrij uit. Wanneer twee otters, een mama met haar baby, in de buurt komen en een plaats zoeken om te rusten, worden ze niet toegelaten. De mama met haar baby wordt weggejaagd. Er is immers geen plaats. Niemand anders hoort thuis op hun rots. Op het einde van het verhaal krijg je als lezer echter de boodschap om het boek van achter naar voor te lezen. Het wordt een totaal ander verhaal. Een moeder is samen met haar kind op de vlucht. Ze wordt verwelkomd door onbekende otters.

Naargelang de manier waarop je dit boek leest, kent het verhaal twee kanten: een positieve en een negatieve. De zinnen zijn heel kort. Dat is noodzakelijk om het verhaal in omgekeerde volgorde te kunnen lezen. Het idee is origineel, maar niet gemakkelijk om goed uit te werken. Ik vind het persoonlijk geen heel aangenaam boek om voor te lezen. De tekst voelt geforceerd aan. Je voelt de emotie niet bij de otters die worden afgewezen. Dat is ook moeilijk te realiseren omdat het omgekeerde verhaal blijheid veroorzaakt. Je raakt niet echt in de juiste sfeer. In elke zin is er één woord groter en schuingedrukt. Dat woord benadrukt de boodschap van de zin. Het thema van vluchteling is actueel en kan leiden tot een gesprek maar de uitwerking stelt eerder teleur.