Alba de albatros is klaar om uit te vliegen. Ze is geen donzig kuiken meer en ze slaat haar vleugels open zodat de wind haar kan optillen. Ze vliegt!  Ze vliegt steeds verder weg van haar vertrouwde omgeving. Ze vliegt over het wilde water, op zoek naar eten. Wanneer ze duikt om een visje uit het water te halen, slaat een golf haar neer. Alba spoelt aan op een stenen strand met een vleugel die niet meer wil vliegen. Helemaal alleen.

Sean Julian schetst een vogel, Alba, die in het echte leven gedoemd is om een tragisch einde te kennen. Gelukkig hoeft dat niet zo te zijn in een kinderboek! Alba leert namelijk nieuwe vrienden maken met een andere soort van vogels. Die leren haar dat samenwerken en elkaar helpen van levensbelang kan zijn. Het is een mooie boodschap om mee te geven aan onze jongste generatie. Als kers op de taart krijg je ook impliciet mee dat liefde geven een universele taal is. Ze wordt door iedereen begrepen, hoe anders je op het eerste zicht mag lijken.

Het werk van Sean Julian is meestal iets met harige wezens zoals beren, honden enzovoort. Deze keer komen de gevederde vrienden aan de beurt. Zijn illustraties zitten boordevol dynamiek en zijn bijzonder sfeervol. Ook al is het decor waar het verhaal zich afspeelt erg koud, hij weet veel warmte in zijn tekeningen te steken. Een van de mooiste voorbeelden daarvan zit ongeveer in het midden van het boek en neemt de dubbele bladzijde helemaal in. Bijna een panorama-perspectief. Het is pure donkerte opgelicht door warme vriendschap die zelfs de ijzigste sneeuwvlaag niet deert. De prent op de kaft van het boek vat de sfeer zeer goed samen. Het drukwerk met de zilveren letters en sneeuwvlokjes maken het werk extra aantrekkelijk. 

Voor Sean is dit zijn debuut als auteur van kinderboeken.

Een hartverwarmend prentenboek.