Dikkie Dik lijkt wel de kolder in z’n kop te hebben, als je hem door het huis ziet rennen, de tuin in, en tegen Poes Muis opknallen. “Renkriebels” noemt Poes Muis dit vrolijke gedrag, dat duidelijk ingegeven is door het eerste lenteweertje. In de volgende lenteverhalen ziet Dikkie Dik vogels een nest bouwen en eitjes uitbroeden, gaat hij zelf paaseitjes uitbroeden in zijn mand, en maakt hij bokkesprongen met een lammetje.
Dikkie Dik mag dan al 35 jaar een succes zijn, mij kan hij niet bekoren. De verhaaltjes zijn vrij flauw, geschreven in een stijve taal, en geïllustreerd met ouderwetse, statische tekeningen.