Sam krijgt van haar mama een dino cadeau en de twee worden onafscheidelijk. Maar papa vindt dino’s niets voor meisjes, hoe moet het dan in de week dat ze bij hem woont? Elke week verzint Sam een vermomming, zo spectaculair dat steeds meer mensen komen kijken naar haar verhuis. Wanneer Sam en haar dino door de mand vallen, moet ze iets bedenken waarmee ze haar vader kan overtuigen.

Wat een heerlijk debuut van deze jonge Gentse illustrator! Haar stijl doet wat aan Gerda Dendooven denken, met kleine hoofdjes op grote hoekige lichamen met kolenschoppen van handen en geblokte armen of benen. Het kleurenpalet van rozerood, blauwgroen, en huidskleur dat ze zowel voor de achtergronden als de figuren gebruikt oogt heel eigentijds en warm. Uiteraard is het een plezier om naar alle vermommingen te kijken waarin je ook het hele jaar ziet voorbijgaan: een huis, een kerstboom, een paasei, een boot met strandspullen … Maar minstens even fijn is het om te zien hoe Sam en haar dino een band smeden door echt alle moment te delen: aan een klimrek hangen, de koekjes van een hoge plank vissen, een ijsje eten, en zelfs naar toilet gaan. De prent waarin Sam al die zelfde momenten op haar eentje moet doorbrengen straalt één en al gemis uit. De gezichten spreken overigens boekdelen. 

Maar daarnaast slaagt deze illustrator er ook in een fijne tekst neer te zetten, die zich prima laat voorlezen, en een kader geeft voor de illustraties in plaats van ze te beschrijven. Hier en daar overstijgt de tekst het gewone niveau: “Ze tuimelen en buitelen, brullen en fluisteren, genieten en deugnieten.” Maar ronduit prachtig is de zin waarin de hele scheidingssituatie is samengevat: “Mama zegt dat papa dat zegt omdat mama dat niet zegt.”

Een heel mooi boek om samen van te genieten, uitgebreid te benoemen wat je ziet en eventueel een gesprek te voeren over echtscheiding, genderpatronen, verwachtingen doorbreken en aanvaard worden.