Dit boek is saaaaai! Waarom lees je het überhaupt? Jezus, dit boek is net zo SAAI als was sorteren, of je kamer opruimen, of huiswerk! Bwerk, dit is het saaiste boek dat je ooit zal lezen! Of toch niet helemaal ...?

Aan de hand van prentenboeken, probeert de auteur Adam Ciccio (zelf actief in de geestelijke gezondheidszorg) in de reeks Mijn kop is top visueel en in de vorm van een verhaal duidelijk te maken aan kinderen en volwassenen wat het is om met een bepaalde geestelijke aandoening te leven. Voor dit boek koos hij ADHD, en besliste hij het verhaal van een jong kind te tonen dat alles saai vindt. Huiswerk: saai! Sokken sorteren: saai! En door dat allemaal aan te duiden, zou dit boek het ook zijn! SAAI!!

De prenten zijn druk, bijna overweldigend druk, en heel filmisch. Zo druk als het in het hoofd van het kind is, zo druk zijn de pagina's. Alles is interessanter dan de taakjes die in het midden van de pagina's zijn getekend: het bed lijkt wel uit te nodigen om erop te springen, en tijdens het huiswerk maken lonkt het kussenfort in de hoek van de kamer. Zelfs de knuffelbeesten zijn half-en-half geïnteresseerd. De illustraties duiden met andere woorden goed aan hoe druk het in het hoofd van een kind met ADHD kan worden. 

De tekst daarentegen, en bij uitbreiding het hele verhaal, steekt echter stokken in de wielen: hoe goed de opzet van het boek kan zijn, werkt de tekst niet. Is het een boek dat hilariteit moet opwekken omwille van de insteek dat het boek niet saai is, maar het wel claimt te zijn (denk aan: Het saaiste boek ter wereld)? Dan faalt het er grandioos in: ik verwijs u graag door naar het andere boek dat het ongetwijfeld beter wist uit te voeren. Moet dit boek aantonen dat afleiding per definitie ook wil zeggen dat de rest saai is? Dan vind ik dit boek werkelijk een zeer enge (in beide betekenissen van het woord) gedachte. De herhaling werkt storender dan versterkend, en is zo beperkt dat ik het een vervelend boek vond om de weinige pagina's door te worstelen.

Het boek geeft een totaal verkeerde boodschap, zo lijkt me – zeker wanneer je de saaie (ja echt wel qua vormgeving; inhoudelijk wist het wat meer stand te houden) visie van de auteur leest achterin het boek. Dat kadert bepaalde keuzes, maar vond ik verre van genoeg om het boek dan toch niet af te schrijven. Ik vrees dat weinig of geen kinderen (met of zonder ADHD) zich in dit boek zullen kunnen herkennen, laat staan een goed verhaal lezen. Zo jammer, want de prenten waren echt een fijne meerwaarde.