Cato is net verhuisd met haar gezin van Rotterdam naar een rustigere omgeving in Groenbeek. Het leven lijkt haar toe te lachen. Ze komt uit een warm nest, hoort bij de populaire meisjes van de school, heeft een vriend — Adrian — en een leuk bijbaantje. In Rotterdam was het leven veel moeilijker voor haar en dat laat nog steeds zijn sporen na. Als er in het perfecte bestaan van Cato in Groenbeek barstjes komen, kruipt ze steeds meer in haar schulp. Haar enige klankbord is Adrian die er altijd voor haar is.

Astrid Boonstoppel heeft altijd wel iets met taal gedaan, maar nu was de tijd rijp voor een boek. Haar debuut is meteen een schot in de roos. Ze weet op meesterlijke wijze de spanning op te drijven. Met een flashforward in het begin van het verhaal en door druppelsgewijs informatie over Cato haar verleden in het verhaal te verwerken. Dat maakt van het boek een pageturner van formaat.

Het onderwerp dat besproken wordt is niet voor de hand liggend. De kaft van het boek vat het mooi samen: een mooi verpakt drama. Je krijgt een inkijk in het hoofd van een tienermeisje dat te maken kreeg met ernstig pestgedrag. Het is Cato die aan het woord is. Ze probeert je gaandeweg iets uit te leggen. Ze wil dat je haar verhaal kent zonder dat je dat goed moet vinden. Belangrijk voor haar is om gehoord te worden.

Het is zo’n verhaal dat je enkele dagen later nog voelt in je buik of je hoofd. Het laat je wat wankelen en zet je zeker aan het denken. Het boek richt zich tot de tweede en de derde graad van het secundair onderwijs. Zeer zinvolle lectuur voor deze leeftijdscategorie.

Een kleine tip: zet achteraan ook de Belgische hulpkanalen in het boek.

Bedankt Astrid voor je carrièrewending. Ik hoop nog boeken van je te mogen lezen.