“Het leukst vind ik tekenen, waar vind ik een fijne plek? Op straat lopen ze erover heen of de regen veegt in een mum alles weg. Toen ontmoette ik Anselmo. Hij nodigt me uit in zijn atelier en ik beland in een nieuwe wereld vol creativiteit en schilderplezier.”

Er groeit een intense vriendschap tussen het jongetje en Anselmo. De ontgoocheling is dan ook erg groot wanneer Anselmo hem vertelt dat hij oud is en terug wilt naar zijn roots in Afrika. Het jongetje loopt verloren op straat want er komt een deftige mevrouw in het huis van Anselmo wonen. Die mevrouw roept het jongetje binnen. En wat blijkt: het atelier is nog precies hetzelfde en Anselmo heeft het aan het jongetje geschonken.

Veel tekst is er niet, de woordkeuze is summier maar des te treffender. De suggestieve vertelstijl is ook herkenbaar in de prachtige illustraties. Het is ontroerend hoe je als kijker meeleeft met het jongetje, dat geen plek vindt om zijn sterk verlangen om te tekenen uit te leven. Ook de confrontatie met de anonimiteit en de grootse verlatenheid van de stad is treffend. Een prentenboek dat tot in de puntjes afgewerkt is en waarbij je kan blijven mijmeren bij de mooie tekeningen in zachte pasteltinten.