Een zus geeft een feestje om haar heel erg zieke broertje op te vrolijken. Als aanleiding geeft ze de verjaardag van de dood van hun hond Bobby, een jaar geleden. Een feestje voor de Dood dus, die dan ook nog eens zelf komt aankloppen. De zus doet alle moeite om die enge en onhandige figuur het huis weer uit te werken, om dan vast te stellen dat hij niet alleen is vertrokken. 

Dit bijzondere verhaal krijg je geserveerd in poëtische woorden en beelden. De conversaties tussen broer en zus over de dood en waar je heen gaat wanneer je dood bent, zijn ronduit ontroerend. Ze lanceren daarvoor het begrip 'het Land van Gisteren' waar de doden verder bestaan, waardoor je nog aan hen kan denken en waar alles wat in deze wereld voorbij is, nog steeds is, met andere woorden: waar herinneringen verderleven. Ook de gestorven hond, en het zieke vogeltje dat het broertje koestert, laten toe verteerbaar over ziekte en dood te praten. De figuur van de Dood zelf is daarnaast niet enkel beangstigend; zijn vermoeidheid, treurigheid en onhandigheid maken hem menselijk, ja, wekken zelfs medelijden op en werken zelfs op de lachspieren. Het is niet moeilijk je in te beelden hoe Danny Van den Broeck, alias Ronaldo, met die figuur op onnavolgbare wijze ontroert en doet lachen tegelijkertijd.

Eerst was er het theaterstuk van HETPALEIS & De Nwe Tijd, dan pas het boek. Lot Vandekeybus maakte daarvoor wondermooie illustraties die op voortreffelijke wijze de sfeer van het boek dragen. Een blik op de Dood met een feesthoedje op is al voldoende om de gelaagdheid van de personages en het verhaal te ervaren. Een prachtig boek om heel langzaam tot je te laten doordringen en met je kind te filosoferen over het leven en de dood. Wellicht is het zelfs het best het boek niet in één keer te lezen, het zou anders een tikje langdradig kunnen worden, wat waarschijnlijk niet het geval is in de theatervoorstelling.