quote
Goed, ten eerste: ik heet Dawn Bundy.
Ten tweede: ik ben vijftien jaar (en zeven dagen)
Ten derde: ik woon met mijn moeder in een gewoon huis in een gewone straat in een gewone stad in Engeland.
Ten vierde: ik ben absoluut onaantrekkelijk en daar heb ik schijt aan.
Ten vijfde: daarbij heb ik soms de neiging te overdrijven, en het kan zijn dat ik dat nu ook doe. Wat zou kunnen betekenen dat ik wel onaantrekkelijk ben, maar niet absoluut onaantrekkelijk (d.w.z. ik ben niet spuuglelijk of zo). (...)
Ten zesde: mijn moeder heet Sara en ze is negenenveertig jaar oud.
Ten zevende: mijn vader heet John en hij is twee jaar geleden verdwenen.
En als laatste: vandaag is het één januari, het begin van een gloednieuw jaar. En morgen ga ik er werk van maken om God te vermoorden.
unquote
Zo begint het verhaal over Dawn Bundy. En zeg nu zelf: dit smaakt toch naar meer!
Dawn Bundy heeft een probleem. Een probleem met the big boss, GOD himself. Daarom heeft ze besloten hem te vermoorden.
Dit is niet zomaar een nieuwjaarsvoornemen; Dawn doet gewoon graag dingen (bv. slakken-communicatie-experiment of lijstjes maken) om niet aan alles te hoeven denken waar ze niet aan wil denken.Dit doet ze al twee jaar om niet aan de andere Dawn te hoeven denken, de Dawn van dertien die in een spelonk in haar hoofd woont. De spelonk is klein en koud laat geen geluid door. Dawn probeert hem zo zacht als een kussen te maken maar meestal is hij keihard. De spelonk moet hard zijn om de monsters buiten te houden.
Dawn is graag op haar eentje; ze heeft geen nood aan vriendinnen. Ze heeft aan haar hondjes Jezus en Maria en de muziek van rockgroep 'The Jesus and Mary Chain' meer dan genoeg. Hun nummers zijn somber en mooi, rauw en puur het soort muziek waarbij je het gevoel krijgt dat je in een groot zwart gat wegzinkt, en daar houdt Dawn wel van.
Omdat Dawn niet zo heel veel af weet van God - volgens haar bestaat hij niet en dus het zou wel eens moeilijker kunnen worden dan verwacht om hem te vermoorden - schaft ze zich een paar bijbels aan. Op weg naar huis loopt ze Mel en Taylor tegen het lijf, die haar uitnodigen voor een feestje. Geen denken aan dat ze naar het feest van Mel, Taylor en hun bitchvriendinnen gaat! Dan komen Mel en Taylor maar naar haar thuisen ze hebben drank en sigaretten bij zich. Dawn heeft het gevoel dat de meiden haar dronken willen voeren. Ze vragen haar uit en proberen bepaalde dingen te weten te komen. Dawn heeft geen idee waarom, ze vindt dit maar niets maar aan de andere kant begint ze wel van de aandacht te genieten. Zou ze dan toch normaal genoeg zijn om vriendinnen te hebben in het leven?
Het verhaal is geschreven in de ik-vorm, verteld door Dawn. Dawn heeft het al hard te verduren gehad. Haar vader - eerst verslaafd aan alcohol, daarna aan drugs en daarna aan God - heeft haar verkracht toen ze dertien jaar was. Hij kan vergiffenis vragen aan God voor zijn daden, dus zo erg was het nu ook weer niet. Natuurlijk heeft dit Dawns leven totaal overhoop gegooid. Welke God laat zulke dingen toe?? Dit kan alleen maar een slechte God zijn. Logisch dus dat hij vermoord moet worden. Door deze gebeurtenis leeft Dawn verder met "de andere Dawn" in haar gedachten. Ze probeert zich af te sluiten van alle herinneringen door een spelonk in haar hoofd aan te maken. Bij haar moeder kan ze ook niet terecht. Deze is verslaafd aan alcohol en zit de hele dag in de zetel met de afstandsbediening binnen handbereik.
Dit zijn best allemaal "zware" onderwerpen en toch is het boek luchtig, spannend en best wel grappig geschreven. Zo zijn er heel veel "vragen en antwoorden" die Dawn voor zichzelf opstelt. Een voorbeeld:
vraag: Hoe vermoord je iets wat niet te vinden is (omdat het niet bestaat)?
antwoord: Je zoekt waar het wel bestaat.
vraag: Waar bestaat God wel?
antwoord: In de bladzijden van een boek, en in het hoofd van miljoenen mensen.
vraag: Dus wat nu?
antwoord: God mag het weten.
Ik heb echt genoten van dit boek, ondanks de minder leuke onderwerpen. Een lach, een traan, een rilling van afschuw: alles is tijdens het lezen de revue gepasseerd. Dit boek laat je niet koud, zoveel is zeker.