De ik-figuur uit het verhaal leest voor over 5 duiveltjes. Duiveltje 1 schept er plezier in om kinderen boos te maken, duiveltje 2 houdt van kinderen die niets lusten, duiveltje 3 houdt van stinkende kinderen, duiveltje 4 houdt van rommelige kinderen en duiveltje 5 geniet ervan als kinderen net zo bang zijn als hij. Vooral de twee eerste duiveltjes worden uitgebreid beschreven.
De duivels weghouden lukt alleen als je rustig in plaats van boos wordt, je groentjes proeft in plaats van moppert, je naar zeep ruikt in plaats van stinkt, je opruimt in plaats van rommel laat slingeren en dat je lacht en een roze ‘glitterpyjama’ draagt in plaats van bang te zijn.  Dit laatste gegeven moet voor dat extra streepje humor zorgen. Als je helemaal zeker wilt zijn dat de duiveltjes buiten blijven, is zingen ook een perfecte remedie.
De tekst staat op rijm, wat zorgt voor een leuk leesritme. Zo af en toe zit de cadans net zoals het rijm niet helemaal juist en voelt het iets te geforceerd aan.

De auteur speelt voorzichtig met taal, zodat je leuke stukjes krijgt zoals:

‘Hij houdt zonder blozen van heel boze kindjes,
blazende, razende, heel slecht gezindjes’

en

‘Bah bloemkool, bah spruiten, bah krullende slaatjes,
Bah bieten, bah bonen, bah silicumblaadjes’

De titel zelf is natuurlijk ook een speelse verwijzing.

De illustraties zijn wat aan de drukke en zware kant. De duiveltjes zelf komen daardoor niet helemaal tot hun recht. Dat de ‘slachtoffers’ zelf ook Halloween-achtig verkleed zijn, maakt het nog moeilijker om het verschil tussen dader en slachtoffer te onderscheiden. Al is dat misschien ook net de bedoeling omdat er veel herkenningspunten zijn.
Bij het boek hoort een vertel-cd, aangenaam verteld door Laurence Roothooft. Ook het liedje staat erop. Auteur en illustrator debuteerden met dit prentenboek.
Kinderen zullen zich herkennen als slachtoffer van een duiveltje, en als zij het niet doen zullen de voorlezende ouders hen er waarschijnlijk wel op wijzen. Of ze sterker zijn dan de duiveltjes blijft dan nog de vraag.